H ποίηση του Λασκαράτου υπήρξε αντικείμενο διαμάχης για τους κριτικούς. Πολλοί υποστήριζαν το ρόλο του ως κοινωνικού μεταρυθμιστή και άλλοι πάλι, όπως ο Κ. Παλαμάς και ο Ξενόπουλος, διακήρυξαν κατηγορηματικά την ποιητική του αξία. Ο ίδιος σχολιάζοντας τη στιχουργία του δήλωσε: «Εγώ δε στάθηκα ποτέ ποιητής... Μια φορά εστάθηκα στιχουργός κι έκαμα στίχους... Μου έλειπεν η δύναμη της ευρέσεως». Η ποιητική αξία του έργου του, ωστόσο, βρίσκεται ασφαλώς πέρα από τις δηλώσεις των κριτικών και του ίδιου. Ο στίχος του, αν και φαίνεται προχειρογραμμένος σε πρώτη ανάγνωση, είναι τεχνικός και επιμελημένος. Όμως δεν είναι αυτό το μόνο προτέρημα του έργου του. Αν και στις εκτενείς συνθέσεις του συναντά κανείς πλατειασμούς και άφθονες πεζολογικές και ηθικολογικές παρενθέσεις, στα μικρότερα ποιήματα του η περιγραφική του ένταση και η σατιρική του ευστοχία τον οδηγούν σε αποτελέσματα ανάλογα του Κουτούζη και των άλλων μεγάλων σατιρικών της Επτανήσου.
Οπωσδήποτε σημαντικότερη στάθηκε η προσφορά του στη νεοελληνική πεζογραφία όχι τόσο με τα «Μυστήρια της Κεφαλλονιάς», όσο με τα διηγήματα του «Ιδού ο άνθρωπος» όπου ο αναγνώστης εντοπίζει με ευκολία μιαν επίδραση του ύφους του Βολταίρου καθώς και της ορθολογικής προσέγγισης, που τόσο πρόβαλε απ' τα έργα του ο Γάλλος διαφωτιστής. Κλείνοντας την αναφορά στο πεζογραφικό έργο του Λασκαράτου θα πρέπει να σημειώσει κανείς τον αγώνα του για το δημοτικισμό σε μια περίοδο που οι Επτανήσιοι λόγιοι άρχισαν να υποχωρούν στο σημείο αυτό υποστηρίζοντας, όπως ο Βαλαωρίτης και πολλοί ριζοσπάστες - Μομφεράτος, Καλλίνικος, Ζερβός, Λομβαρδός - πως μόνον η ποίηση έπρεπε να γράφεται στη δημοτική, ενώ ο πεζός λόγος στην καθαρεύουσα.