«Το μυθιστόρημα του Ψυχάρη ανήκει στη γενική κατηγορία του αστικού μυθιστορήματος: περιγράφει τη ζωή των μεγαλοαστών στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης και του ελληνισμού, στο Παρίσι, τη Λοζάνη, την Αθήνα ή την Κωσταντινούπολη. Ωστόσο ειδικότερα ο Ψυχάρης καλλιέργησε το ψυχολογικό ή το αναλυτικό μυθιστόρημα· τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ανάλυση, και τα "ψυχολογικά", όπως ο ίδιος τα αποκαλεί, του κάθε προσώπου απασχολούν πολλές σελίδες των μυθιστορημάτων του. Είναι ένας επίμονος παρατηρητής κι ένας εξονυχιστικός ερμηνευτής του εσωτερικού κόσμου: του κόσμου των συναισθημάτων και της ψυχής. Ο Ψυχάρης εκφράζεται κυρίως με την εξομολόγηση και την αυτοανάλυση, και τα μυθιστορήματά του έχουν υποκειμενικό και αυτοβιογραφικό χαρακτήρα· [...] Αλλά ο Ψυχάρης δεν ήταν προικισμένος με την πλαστική δύναμη του γνήσιου μυθιστοριογράφου, που ζωντανεύει τα πρόσωπά του και μετουσιώνει τα πραγματικά περιστατικά. Ό,τι είδε και ό,τι έζησε στην πολυκύμαντη ζωή του εικονίζεται στις σελίδες του στατικά και παρατακτικά, όπως θα γινόταν σ' ένα βιβλίο απομνημονευμάτων. Από την άποψη της μορφής, του λείπει η αίσθηση της ισορροπίας και του σωστού μέτρου. Φλυαρίες, πολυλογίες, πλατειασμοί, επαναλήψεις, αφέλειες και κοινοί τόποι γεμίζουν τα μυθιστορήματά του, που είναι γραμμένα μάλιστα σε μια δημοτική γλώσσα κατασκευασμένη και σ' έναν τόνο κουβεντιαστό, που παίρνει ανάρμοστες οικειότητες προς τον αναγνώστη. Έπειτα, η συνεχής επέμβαση του συγγραφέα στην αφήγηση, τα ατέλειωτα σχόλιά του και το μικροπερίοδο ύφος του, που ισοπεδώνει την έκφραση και απλουστεύει τα πάντα, καταστρέφουν κάθε αισθητικό αποτέλεσμα. Γενικά, ο Ψυχάρης δύσκολα διαβάζεται από τον σύγχρονο αναγνώστη.»