«Αυτός ο πολυμαθής, αλλά ερασιτέχνης βιολόγος, μαθητευόμενος ψυχαναλυτής, αλλά καθόλου κοινωνιολόγος, δεν γίνεται ένας διαχρονικός αναλυτής του έρωτα και παραμένει ο ηθογράφος του αλλά και ο πρώτος κήρυκας της διαφάνειας στον έρωτα και από την άποψη αυτή ένας καταλύτης των ερωτικών ηθών της εποχής του [...]. Στα σημαντικότερα του μυθιστορήματα (Γιούγκερμαν, Τα στερνά του Γιούγκερμαν, Η μεγάλη χίμαιρα, Ο κίτρινος φάκελλος) εντυπωσιάζει η διαρκής εγρήγορση του για τα πάντα, που καταφανώς πηγάζει από μια διαρκώς κινητοποιημένη λίμπιντο, που μετουσιωμένη αγκαλιάζει με δύναμη ερωτική κάθε προσιτό γνωστικό αντικείμενο, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα μια πλούσια συγκομιδή από γνώσεις, γεωργικές και γεωπονικές (Το μεγάλο συναξάρι), βιολογικές και ψυχολογικές (Ο κίτρινος φάκελλος), τεχνικές και ναυτιλιακές (Ημεγά/.η χίμαιρα), οικονομολογικές, διοικητικές και οργανωτικές (Τα στερνά του Γιούγκερμαν). Μ’ αυτή την τερατώδη συμμετοχή, αμετουσίωτη και μετουσιωμένη σε καθετί που γύρω του συμβαίνει, εκδηλώνεται η έλξη του Καραγάτση από το θέλγητρο αυτής της πανταχού παρούσας δύναμης των ενορμήσεων και της αέναης γονιμότητας της φύσης, καταφάνερης και συνειδητής σαν ανθρώπινης δημιουργικότητας και σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο μπαίνει και η αποκλειστική εκμετάλλευση από μέρους του συγγραφέα και των φορέων αυτής της ερωτικής δύναμης —του αρσενικού και του θηλυκού— στην κυριολεκτική και πιο καλοδιαμορφωμένη δοσοληψία τους, που είναι ο ανθρώπινος έρωτας. Έτσι διαρκώς "κατ’ επαγωγήν" ανακυκλώνεται ο Καραγάτσης ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό του κόσμο, προβάλλοντας έντονα το φαλλικό στοιχείο στις πράξεις όσων ηρώων του φέρνουν επάξια το όνομα του άνδρα, τονίζοντας και δικαιώνοντας πολλές φορές την επιθετικότητα τους, την πιο κοινή και πιο ορατή άλλωστε λειτουργική συνιστώσα της αρρενωπότητας.»