«Ο Καραγάτσης ευτυχώς δεν σεβάστηκε το ταμπού της "ελληνικής... λαλιάς". Έστω κι αν είναι κάτι που του στοίχισε, να κατηγορηθεί ότι στερείται ικανοτήτων αισθητικών να χτίσει ένα αυστηρό ύφος, μια άψογα δουλεμένη γλώσσα, αυτή η προχειρότητα λειτούργησε εκείνη τη στιγμή στη λογοτεχνία μας, όπως τουλάχιστον το βλέπουμε σήμερα, μάλλον θετικά. [...] Σε μια εποχή για την πεζογραφία μας, είτε φτιαχτού φολκλορικού στυλ, είτε "καλοσιδερωμένης" γλώσσας, χειρίστηκε τουλάχιστον τα ελληνικά με μια νεανική απολαυστική σχεδόν ανευλάβεια. [...]
Στο έργο του Καραγάτση βρίσκει κανείς ανάμεσα σε άλλα εν σπέρματι διαπιστώσεις, σημεία, αισθήσεις, ατμόσφαιρες, στα οποία η μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων πεζογράφων έδωσε πρωτεύουσα σημασία: ο μικροαστισμός σαν τοπίο, οι περιθωριακοί λαϊκοί τύποι, ο προχωρημένος, ως προς την απογύμνωση του ερωτισμού ή την έμμεση ανάλυση των κοινωνικών συνθηκών, ρεαλισμός είναι πράγματα που τα βρίσκει κανείς λιγότερο ή περισσότερο σε διαφορετικές, ανάλογα με την ευαισθησία του πεζογράφου, αισθητικές εκφάνσεις, στους μεταπολεμικούς συγγραφείς μας, παλιότερους ή και τους πρόσφατους. Ας σκεφτεί κανείς, έτσι χονδρικά, τον Ταχτσή, τον Κουμανταρέα... (Παρενθετικά, μια νύξη μόνο για το πόσο το Τρίτο Στεφάνι του Κ. Ταχτσή [...] θυμίζει το μικροαστικό περίγυρο του 10, την ίδια γλώσσα, την ίδια ατμόσφαιρα, με διαφορά μόνο στα σημεία εμμονής και την τεχνική.)»