Τα ποιήματα του Εφταλιώτη διακρίνει μια αληθινή μαστοριά, και, κάποτε, μετρική πρωτοτυπία. Πατριδολατρικός και ερωτολατρικός, εκφράζει συχνά με μια τεχνική δημοτική γλώσσα, πού αποφεύγει τις ακρότητες, καημούς και θέματα της αντίστοιχης δημοτικής ή λαϊκής ποίησης. Στην ποιητική συλλογή του «Παλιοί σκοποί» (1909), στο μικρό εισαγωγικό σημείωμα του, είναι σα ν' απολογήται πού τυπώνει στίχους· τους έγραψε, λέει, «πριν κατασταλάξη το κοντύλι (...) στα πεζά»· άλλα και με την ελπίδα: «που ίσως βρεθή μια μέρα κανένα μου τραγούδι άξιο να τονιστή, και περάση στου λαού το στόμα- δόξα, που δεν τ' αρνούμαι πως τη λιμπίζουμαι». Τη φράση αυτή θεωρώ σημαντική, γιατί φανερώνει πως η σύγχρονη μελοποίηση κομματιών κορυφαίων ποιητών μας δεν είναι, απλώς, μια ξαφνική μόδα, αλλά ανταποκρίνεται σε κάποια μονιμότερη κλίση του Έλληνα ποιητή να μεταβάλλη τους στίχους του σε τραγούδι. Τραγούδια έλεγε τα ποιήματά του ο Παλαμάς. Σημειώνω πως από τα ποιήματα του Εφταλιώτη το «Τραγούδι του αργαλειού» γνώρισε την τύχη που του ευχήθηκε ο δημιουργός του.