Η εποχή του, που τη γελοιογράφησε σε όλες της τις εκδηλώσεις, αλλά με τρόπο όχι οδυνηρό, τον αποθέωσε και διάβαζε με απληστία την εφημερίδα του «Ρωμιός» (1883 - 1918), που την έγραφε, ολόκληρη, άκοπα μοναχός του, πάντα έμμετρη. Η ύλη που περιέχεται στους τόμους του «Ρωμιού» επισκίασε όλα τα άλλα έργα του, εκτός από τους δύο τόμους του «Φασουλή φιλόσοφου» (1891 και 1902), που προσπαθούν να δώσουν την εύθυμη βιοθεωρία του Σουρή ή, πιο σωστά, του Έλληνα αστού με τον όποιο κατά βάθος ο ποιητής ταυτιζότανε. Ο Φασουλής, που εμφανίζεται ύστερα και στην άλλη παραγωγή του, είναι, όπως έγραψε ο Σπύρος Μελάς, «αντιφατικός, εγωιστής, κουτσομπόλης, επιπόλαιος, άλλα έξυπνος κοροϊδευτής των πάντων, άξιος να κάνη ο ίδιος ό,τι κατηγορεί».
Ο Σουρής, τρομερά εύκολος στο γράψιμο, εργάστηκε μόνο για την ευχάριστη εντύπωση της στιγμής, αδιαφορώντας για την υστεροφημία, όπως το είπε κιόλας:

Την υστεροφημίαν
στο διάβολο την στέλλω
κι ουδέ τιμήν καμίαν
σαν ποιητής δεν θέλω.

Το περίεργο είναι ότι το έργο του, κι ας είναι τόσο στενά δεμένο με την εποχή του, και ας μη διαθέτη τα ποιητικά εχέγγυα μιας επιβίωσης, εξακολουθεί να συγκινή πολλούς μέσους σημερινούς αναγνώστες (έγινε φωτογραφική ανατύπωση του «Ρωμιού»), ίσως γιατί έπιασε και κάποια τυπικά χαρακτηριστικά του Έλληνα, που δεν άλλαξαν ακόμα.