Αλλά μας ενδιαφέρει η σάτιρά του· έχει τούτο που την εξιδιάζει: ότι μέσα στον ωκεανό των στίχων του, ενώ όλα, πρόσωπα και καταστάσεις θίγονται, η σατιρική αιχμή λείπει εντελώς. Η σάτιρά του, όπως την ονομάζει, δεν βγαίνει ποτέ από θυμό ή από πόνο· πρόκειται να διασκεδάσουμε τον αναγνώστη· όχι να φανερώσουμε τις πληγές, παρά μ' ένα αστείο ή μ' ένα λογοπαίγνιο να καταστήσουμε τις πληγές ανώδυνες. Τα καλά και τα κακά περνούν με τον ίδιο τρόπο μέσα στο πανόραμα: τα καλά χωρίς σεβασμό, τα κακά χωρίς πάθος. Ο Σουρής ο ίδιος το ξέρει αυτό· γράφει για τον εαυτό του:

Το παν εξευτελίζει, τα πάντα παρωδεί.

Το κοινό χωρίς πίστη, ικανοποιημένο, δέχεται όλα αυτά τα παιγνιδίσματα μ' ευχαρίστηση και επιείκεια: θα γελάσουμε χωρίς κίνδυνο για τα κάθε λογής συμφέροντά μας. Κι αυτή η κοινωνία, που καυχιόταν ότι στηρίζει και δημιουργεί ελληνική παράδοση, αυτή η κοινωνία που ξεσηκωνόταν οργισμένη, αγανακτισμένη, αν μεταφραζόταν η Καινή Διαθήκη ή η Ορέστεια, αν γινόταν προσπάθεια για να επιβληθεί η γλώσσα του λαού, χειροκροτούσε ανεπιφύλακτα. Ο Φασουλής και ο Περικλέτος, τα δυο πρόσωπα που διαλέγονται μέσα στον Ρωμηό, είναι, για δεκαετηρίδες, η χαρά του κοινού που τους περιμένει ανυπόμονα κάθε εβδομάδα. Κι ο Σουρής χωρίς συνείδηση της ευθύνης του, βρίσκει τα θέματά του όπου μπορεί· οι θρησκευτικές γιορτές του παρέχουν καλές ευκαιρίες. Το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, κατάλληλο θέμα:

...Αν η Παναγία σαν καλή θελήσει
για να κάμει τόσους παλαβούς καλά,
εις την τόση τρέλλα δε θε να κρατήσει,
κ' ίσως δα κι εκείνης στρήψουν τα μυαλά...

Του Αγίου Βασιλείου:

Και πάλιν η παντοτινή και ίδια ιστορία...
Άη Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία...
αλήθεια τον βαρέθηκα και τούτον τον ζευζέκη...

Να και μια πρωτοχρονιάτικη ευχή του διατυπωμένη επιγραμματικά:

Γι' αυτό το κράτος που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούρια.

Είναι για το 1904· ο χρόνος του Παύλου Μελά, της Ασάλευτης Ζωής.