Θα πρέπει ακόμα να προσθέσω, για να ολοκληρώσω το χαρακτηρισμό μου, από ένα μόνο παραδειγματικό σημείο, ότι η γλωσσοτεχνική μορφή της Καρέλλη είναι η κυριολεξία και η πυκνότητα, δυο στοιχεία που θάλεγε κανείς πως ανήκουν στον Πεζό Λόγο. Όμως, ο χώρος οπού κυριολεκτούν είναι ποιητικός, το ποιητικό εσωτερικό ανείπωτο. Η Καρέλλη λέει άμεσα και κατ’ ευθείαν αυτό που θέλει ή πάσχει να μας πει. Η ποιητική της είναι μια καίρια συνειδησιακή διαπίστωση και έκφραση ανείπωτων ριπών της ψυχής που αγωνία. Είναι ποίηση σιωπής μ' ένα άλλο πυρήνα από κείνον του Σεφέρη ή όποιου άλλου νεώτερου ή παλαιότερου. Η Καρέλλη έχει οξύτατη 'ταυτότητα', ασύγκριτη και πρωτάκουστη. Ενεργεί με την κυριολεξία, χωρίς φραστικά τεχνάσματα. Απ' την τάση για κυριολεξία βγαίνει και ή χρήση αφηρημένων εννοιών, που στις καλύτερες στιγμές παίρνουν χυμό και βάρος ύλης. Έχει, πρέπει να πω, δικιά της γλώσσα, δικιά της όψη και μορφή. Είναι λυρισμός πυκνός από ουσία, με λέξεις απλές και ακέραιες. Αυτό είναι το κάλλος της μορφής. Και το βρίσκω φυσικό, μέσα σ’ ένα τέτοιο χώρο, το ότι τα άριστα επιτεύγματα περιορίζονται. Η Καρέλλη, υποθέτω, όπως μου το δείχνει το σύνολο του έργου της, σαν να μην ενδιαφέρεται πρωταρχικά για την καλλιτεχνική τελείωση. Σα να μην κάνει αγώνα για τη μορφή κατά κύριο και αποκλειστικό λόγο κατά την ποιητική πράξη. Το κύριο μέλημα της είναι να πει αυτό που έχει να πει. Ωστόσο, δεν έχει και πολλή σημασία. Κανείς ποιητής δεν έχει φτάσει σε ολοκληρωτική πληρότητα μέσα σε μεγάλη έκταση. Πάντως το σύνολο, όπως και νάναι, έχει πάντα την αξία του, σε ποιητές, μάλιστα, σαν την Καρέλλη, που έχουν ομοιογένεια. Δείχνει όλο μαζί, όπως και στον Καβάφη, μια ιδιότυπη και χαρακτηριστική παρουσία, με λαμπρότατες κορυφώσεις, που σημαδεύουν το ανάστημα. Θα μπορούσε κανείς, με άκρα αυστηρότητα, να κάμει μια επιλογή από το σύνολο και να συγκεντρώσει όσα στέκουν στο καθαρώτερο δυνατό ύψος τελειότητας. Αυτά, μαζί και με το υπόλοιπο, σαν πλαίσιο πια, τοποθετούν· την Καρέλλη στη θέση που της αξίζει.