Ο συνεπέστερος διερευνητής του εφιαλτικού εσωτερικού κόσμου, στον οποίο συναντώνται η υπερρεαλιστική ανίχνευση του υποσυνείδητου με τον παραδοσιακό κόσμο του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού, είναι ο Μίλτος Σαχτούρης (γεν. 1919). Ο Σαχτούρης, σε όλη τη διάρκεια της ποιητικής του πορείας, που καλύπτει πια μισό αιώνα, σχολαστικά επεξεργάστηκε τον εφιάλτη του, ο οποίος αποτελεί αντανάκλαση και σχολιασμό των φρικαλεοτήτων, που τον σημάδεψαν σε καθοριστική ηλικία. Αντίθετα με τον Γκάτσο, ο Σαχτούρης δεν προσφέρει καμία διέξοδο και εμμένει στα θέματα του ακρωτηριασμού, της βίαιης παραμόρφωσης και της απομόνωσης. Ο παραδοσιακός υπαίθριος κόσμος του δημοτικού τραγουδιού αντί να αποτελεί εναλλακτική λύση, γίνεται και αυτός μέρος του εφιάλτη. Από τους άλλους ο ποιητής μπορεί βέβαια να αντιμετωπίζεται ως λυτρωτής, αλλά δε διαθέτει καμία λυτρωτική δύναμη:

 κι έν’ άσπρο πουλί, από πάνω, θ’ απαγγέλει μέσα

 σ’ ένα τρομακτικό τώρα σκοτάδι, τα τραγούδια μου.