Ο Γιάννης Βαρβέρης (γ. 1955) ξεκινά με μια σύντομη συλλογή το 1975· κείμενα που προσβλέπουν στην επιγραμματική πυκνότητα και που επιπλέον έχουν μια πλοκή. Το θέμα του θανάτου ως τελικός σταθμός της φθοράς ήδη λειτουργεί μαζί με όλη την παρεμφερή θεματική. Η τρυφερότητα μερικές φορές αγγίζει ακόμη και αντικείμενα (έγινε διάσημη η “ωδή” για το αμάξι του πατέρα του, μοντέλο “Cortina 1964”, της συλλογής Πιάνο βυθού, 1991) ή πρόσωπα με εξαντλημένη ζωή. Άλλοτε γίνεται ανελέητος. Είτε τρυφερός μέχρι συγκινήσεως είτε περιπαικτικός μέχρι σαρκασμού, δεν παραιτείται από τη στέρεη συντακτική δομή, με μια άνεση που θυμίζει τραγούδι. Αυτό συντελεί στη δημιουργία ενός προσωπικού ιδιώματος που αφ’ εαυτού του έχει υψηλούς στόχους.