ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ είδα· περπατούσε απά στα κεραμίδια
του λιγοστού από τον ύπνο μου μυαλού μου —
θα με πιστέψετε, θαρρώ, ετούτη τη φορά.
Την πόλη μου, σας λέω, και όχι παραμύθια!

Την είδα ψες αργά το μεσημέρι —
δε με πιστεύετε, το βλέπω και είναι φυσικό.
Την είδα είτε στον ύπνο μου ή στον ξύπνο σας
κι ήταν κορίτσι μέγα έξω στη στεριά.

Το ζύγωσα, είναι αλήθεια, με προφύλαξη
φοβούμενος το Θεό που το 'πλασεν ωραίο.
Κοιμόταν ήσυχο, κι είπα να κάτσω πλάι
γιατί στραφτοβολούσε, θάμπωνε τα .μάτια
κομμάτι από διαμάντι, που κι αυτό εκεί βρέθη.

Παράδοξο φυτό της φαντασίας του ύπνου!
Σαν σε δωμάτιο ήμουνα κι έπρεπε να περάσω
στην έξοδο που σφάλιζε του διαμαντιού η αχτίνα
με τρόπο που να μη με άγγιζε στα μάτια
γιατί ασφαλώς χανόμουνα με στάμπα του θανάτου.

Τέτοιο μεγάλο κίντυνο και πώς να του γλιστρήσω;
Ας περιμένω, είπα, να βραδιάσει
και βλέπουμε τα υστέρα. Και τι να ιδώ;

Το φως, άγρυπνο μάτι, εκεί να καρτερεί
γνωρίζοντας βαθιά το τι ποντίκιν ήμουνα,
θα κάνω μια προσπάθεια, έβαλα στο μυαλό μου,
να του ξεφύγω πλάγια και γρήγορα σαν αστραπή.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.