Α, πώς ακούονταν το συντάραχο του πόντου πα’ στα βράχια,
τον πρώτον όρθρο, μαύρο σαν τη μαύρη αιγίδα
του Θεού, με φοβερούς αστερισμούς γραμμένο,
σ’ ώρα που οι φλέβες ξαφνικά φουσκώνουν και σαρώνουν
το Λόγο μέσ’ από τα φρένα μας,
καθώς τα κύματα που ξεριζώνουν
απ’ το βυθό τα φύκια και τα βγάνουνε
στην άμμο, κ’ oι σκέψες, από τ’ αμολόγητο
το μένος του σπλάχνου, φέρνουν όξω, από την άβυσσο συρμένη,
τη μυρουδιά της πρώτης τους, της γενετήσιας ρίζας!

Α, πώς ακούγονταν ο ρόχτος του πελάου στα βράχια απάνω,
καθώς τα κύματα ολοένα απ’ της νυχτός τον άνεμο μεθούσαν,
κι όλο μεθούσαν, και γυρεύαν ν’ ανεβούνε
με των αφρών τις γλώσσες, θα ‘λεες, το βουνό, στο ερημονήσι,
να το σκεπάσουν, κι όλο ξεριζώνοντάς το
απ’ τα θεμέλια, να το πάρουν στο βυθό μαζί τους!

Κι ωστόσο οι Όσιοι, μέσα στα κελιά κλεισμένοι,
στ’ Όρος απάνω, ξαγρυπνούσανε με μελετούσαν,
μ’ ολονυχτίας ψαλμούς, το χρόνο πως να τον δαμάσουν,
οι νιοί με νιόφωτη άσκηση θυμού κ’ οι γέροι
ζητώντας ν’ απολησμονήσουν στον αγώνα
πως ο πολύς καιρός τους άσπρισε τα γένια.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.