Ο κηπουρός του τάφου, γέροντας αγαθός,

αυτός που παραστάθηκε στα ογκώδη γεγονότα,

και στις πρωινές οράσεις των γυναικών,

σε όλες τις ανοιξιάτικες καλοσύνες

όχι απαθής, άλλα μεστός (γέροντας καθώς ήτο)

έμενε κι ασυγκίνητος εν μέρει τους φαινόταν.

Αλλά η ψυχή του ακέραια δίχως ν’ αναλωθεί

σε άκαιρες πράξεις Τι σε λόγια περισσά,

ωρίμασε σε πλήρη ιδέα της θεογνωσίας.

Μελέτες, περιδιάβασες, μετεωρισμοί,

αιώνων απασχόληση για ν’ αποβεί

κάποτε ανέβασμα ψυχών των νέων παιδιών,

πολλάκις άκαρπη, πάντοτε μισερή,

ηλιοδαρμός και πάμπλουτη αχτινοβολία,

βίαιο χύμα κάδου της χρυσής βροχής

και ποντισμός πολλού φωτός, πλούσιων βολίδων

απόβηκε στο γέροντα ή εωθινή

μύηση σε κόσμους εχτεινόμενους

από τα βάθη των ταρτάρων και του ίσκιου,

ως με την όλη ουσία του ύψους και της θεότητας,

με διάμεσα περιβόλια καλοσύνης,

ανθώνες τέρψεως και τρυφής και κελαηδήματα

πουλιών ωραία, χρωματιστών, που προϋπαντούνε

ψυχές που αιφνίδια ανθίσανε, γερόντων έστω,

σ’ αιφνίδια και φλογώδη Αποκάλυψη του Μυστηρίου.