«Στην ποίησή του, που έχει ένα μακρινό ερωτικό έναυσμα, εισάγει ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης της φύσης, γεμάτο απλοϊκότητα και τρυφερότητα, φανερά αρκαδικής προέλευσης. Αλλά οι βοσκοί και τα υπόλοιπα πρόσωπα του ιταλικού αρκαδικού πανθέου (σε όσα αναφέρει ο Χριστόπουλος, προσθέτει ακόμη τη Φύλλη, τη Χλόη και τον Θύρση) δεν είναι παρά το πρόσχημα που θα θέσει τον ποιητή απέναντι στην ανακύκλωση των εποχών, την εναλλαγή μέρας και νύκτας, την διαδοχή των ηλικιών του ανθρώπου, μέσα από ένα καθαρά προρομαντικό πέπλο μελαγχολίας. […]

Μπορούν να επισημανθούν πολλά από τα χαρακτηριστικά της ιταλικής αρκαδικής ποίησης: η γαλήνη της νύκτας, η ηρεμία των ζώων, το πέρασμα του χρόνου. Μολονότι ο έρωτας εδώ είναι ένας ‘τόπος’, ένα τυποποιημένο συναίσθημα, αποβαίνει όμως ένα σύμβολο ενός πραγματικού καημού, της αδυναμίας να ικανοποιηθεί μια υπαρξιακή επιθυμία. Το προρομαντικό κλίμα δεσπόζει. Το «μέγα βάθος» είναι για τον ποιητή μια πραγματικότητα που τον βασανίζει ειλικρινά». Σσ.162-163.