Με αυτό το έργο ο συγγραφέας κλείνει τη θεατρική του δημιουργία. Πέρα από τα ελαττώματα που του βρήκαν οι κριτικοί, σε γενικές γραμμές αναγνώρισαν τη σημαντική προσφορά του στη φτωχή ως τότε νεοελληνική δραματουργία. Πρέπει χωρίς αμφιβολία να πούμε ότι και το θεατρικό έργο του Αγγέλου Τερζάκη έχει όλα τα χαρακτηριστικά της όλης δημιουργίας του. Το χαρακτηρίζει η ένταση, η αμφιβολία, η τραγική απορία για το ανθρώπινο νόημα, αυτό το πρώτο και έσχατο ερώτημα του τραγικού της νεότερης λογοτεχνίας μας.
Τα πρόσωπα του Τερζάκη είναι κομμάτια της δικής του ύπαρξης, του δικού του χρόνου. Εκφράζουν όλες τις απορίες μιας ζωής, που απορεί, που πάσχει, που δεν βρίσκει ησυχία και ανάπαυση.
Η τεχνική του θεατρικού του λόγου ωριμάζει στα τελευταία του ιδιαίτερα έργα και παρά την κάποια εγκεφαλική γραφή του παρουσιάζει και τεχνική επιδεξιότητα και στοχασμό. Θα πρέπει να πούμε μαζί με τους κριτικούς του ότι το Θέατρο του Τερζάκη αποτελεί μια καίρια στιγμή στη νεοελληνική δραματουργία.
[…]
Ο Τερζάκης γίνεται με το πεζογραφικό έργο του ένας από τους κυριότερους ανατόμους όχι μόνο της αγροτικής, αλλά και της αστικής και μεσοαστικής, κυρίως, νοοτροπίας, ψυχολογίας, ατμόσφαιρας. Στη γυναικεία προσωπογραφία διοχετεύει την πηγή της έμπνευσης του αποτυπώνοντας, περιγράφοντας, σκιαγραφώντας και διεισδύοντας βαθιά στο χώρο της ψυχολογίας των γυναικών του μεσοπολέμου.
Οξύς παρατηρητής, καίριος οδηγός μας επιτρέπει να αναψηλαφήσουμε τον ανεξιχνίαστο ψυχισμό της γυναικείας προσωπικότητας και να βιώσουμε μορφές και πρόσωπα της ελληνικής πραγματικότητας, την οποία αποτυπώνει με τρόπο μοναδικό.
Μέσα από τη γυναικεία προσωπογραφία του Τερζάκη - κάποτε θα ήταν χρήσιμο να δούμε και τη θεατρική προσωπογραφία του - αναδύεται ολόκληρος ο κοινωνικός, ο πολιτιστικός, αλλά και ο οικονομικός περίγυρος της ελληνικής πραγματικότητας και κάποτε η τραγική εικόνα της ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας. Το ειδικό βάρος και επομένως η σημασία την οποία δίνει στις γυναικείες μορφές του ο Τερζάκης γίνεται άμεσα εμφανής.