Ο Γιώργος Θέμελης (1900-1976), που γεννήθηκε στη Σάμο άλλα έδρασε στη Θεσσαλονίκη, είχε εκδηλωθεί και προηγουμένως με πολλές δημοσιεύσεις, αλλά μόλις το 1945 με την πρώτη του ποιητική συλλογή φανερώνει την πραγματική του φυσιογνωμία. Στην ποίηση του διακρίνεται έντονη η επίδραση του υπερρεαλισμού, αλλά και του Καβάφη και του Σεφέρη. Σε όλη του άλλωστε την πορεία ο Θέμελης επηρεάζεται από ξένες φωνές ή αγωνίζεται να απαλλαγεί από αυτές. Στις συλλογές μετά το 1950, άλλοτε πετυχαίνοντας περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, εκφράζει ένα προσωπικό αλλά και μεταφυσικό αδιέξοδο, ή (όπως συχνά το λέει ο ίδιος και οι κριτικοί του) την αναζήτηση του χαμένου προσώπου — μια αναζήτηση που καταντά τελικά εγωκεντρική (ή «αυτοκαθρεφτιζόμενη»). Εντυπωσιακή είναι η πληθώρα της ποιητικής του παραγωγής, που καλύπτει τριάντα χρόνια (1945-75). (Η ως το 1970, συγκεντρωμένη σε δυο τόμους: Ποιήματα, Ι-ΙΙ, 1969-70). Μοιραίο η πληθωρική αυτή παραγωγή να φτάνει κάποτε στο βερμπαλισμό, την παράταξη ή τη συσσώρευση. Υπάρχει όμως στην ποίησή του ένα έρμα ποιητικό που βαραίνει, ένα «κέντρο που δημιουργεί την προσωπική ακτινοβολία του, ο "υψηλός" του στόχος, η ένταση και η ειλικρίνεια».
[…]
Πολλοί από τους ποιητές και τους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς ασχολήθηκαν με την κριτική η με το δοκίμιο, χωρίς ωστόσο να καλλιεργήσει κανείς το είδος αποκλειστικά. Μεγάλη δραστηριότητα ως κριτικός ανέπτυξε ο Γ. Θέμελης (που ήταν και φιλόλογος, εκπαιδευτικός) σε μια σειρά δοκίμια που αναφέρονται κυρίως στην ερμηνεία παλαιότερων και νεώτερων ποιητών και λογοτεχνών, όπως του Σολωμού, του Καβάφη, του Παπαδιαμάντη ή της νεώτερης γενιάς, και που δείχνουν ένα οξύ διεισδυτικό πνεύμα.