Πορφύρας Λάμπρος
«Το έρημο μονοπάτι», Σκιές
 
Γλώσσα δημοτική.
 
Τα Ποιήματα(1894-1932), Εκδόσεις Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1993, Σσ.162, Πρώτη Έκδοση Έργου:1920
 
 
Μέρες και νύχτες στο σπίτι κυλούν και διαβαίνουν
σαν το θολό και μονότονο ρέμα θλιμμένες,
κι οι γριές οι Μοίρες παράμερα κλώθουν κι υφαίνουν
της μυστικής μου αγάπης τον πέπλο σκυμμένες.

Σ’ ένα καλάμι λεπτό μαγικόν έχω κλείσει,
σε μια χρυσή, που οι Νεράιδες μου έδωσαν, φλογέρα,
όλους τους ήχους, που κλαιν και στενάζουν στη φύση·
της ρεματιάς, της βροχής, των δεντρών και του αγέρα.

Και το φθινόπωρο αιώνιο στο σπίτι μας πέφτει,
μια καταχνιά μένει εκεί, που χαρούμενα ζούσα,
φαίνεται μόνο βαθιά στο θαμπό μας καθρέφτη
κάποια σκιά, μια σκιά μορφονιάς π’ αγαπούσα.

Λησμονημένον ακόμα χαμόγελο ανθίζει
στα μαραμένα της κάλλη, στ' ανέγγιχτα χείλη,
το χαμογέλιο το αιθέριο πού αχνά το φωτίζει
σε κάτι εικόνες παλιές το φτωχό το καντήλι.

Κι έμεινα εκεί όπου οι μέρες κυλούν και διαβαίνουν
σαν το θολό και μονότονο ρέμα θλιμμένες,
κι όπου οι γριές Μοίρες παράμερα κλώθουν κι υφαίνουν
της μυστικής μου αγάπης τον πέπλο σκυμμένες.

Για κάποιον ίσκιο στο έρμο κρουστάλλι πνιγμένο,
έμεινα παίζοντας πάντοτ’ εκεί τη φλογέρα,
έναν ανθρώπινο θρήνο απ’ τους θρήνους βγαλμένο
της ρεματιάς, της βροχής, των δέντρων και του αγέρα.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.