«Η αξία του έργου από τη δική μας σκοπιά δεν έγκειται στην πρωτοτυπία ή μη των θεμάτων, αλλά στον τρόπο με τον οποίο οι τεχνικές αναπαράστασης συλλειτουργούν κάθε φορά προκειμένου να συμβολοποιήσουν με τον καταλληλότερο τρόπο το θέμα που στάθηκε η πηγή της επιλογής τους. Έτσι, οι αποκλίσεις από την αφηγηματική νόρμα της ρεαλιστικής πεζογραφίας ενορχηστρώνονται με τέτοιον τρόπο στον Παπαδιαμάντη, ώστε να συνδυάζουν τον εμπειρικό ρεαλισμό με την ποίηση και την καθημερινότητα μιας περιορισμένης ζωής με την αιωνιότητα της φύσης. Αυτό καταλήγει στη σύλληψη των μόνιμων ανθρώπινων χαρακτηριστικών μέσω ενός ελάχιστου κοινότοπων πράξεων μ' έναν υπαινικτικά συμβολικό τρόπο.
Απ' αυτή την άποψη μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, μολονότι ο Παπαδιαμάντης δημοσίευε διηγήματα σ' εφημερίδες και περιοδικά για να κερδίσει το ψωμί του, εντούτοις δεν κατασκεύασε τα έργα του σύμφωνα με τον κώδικα της εποχής και τις αναγνωστικές προσδοκίες. Οι αποκλίσεις του από τη ρεαλιστική γραφή που εξυπηρετούν προφανώς το ιδεολογικό του μήνυμα δημιούργησαν αυτή τη "μαγεία" που δεν μπορούν εύκολα ν' αγγίξουν οι κριτικοί.»