Στο Βαγγέλη Αρφάνη

Δε μπορούσε η ψυχή μου να μη γεννηθεί
να μην ξεπηδήσει, απ' το χώμα, το φως, το νερό,
το δάκρυ, το κόκκαλο, όπως της αστραπής
η λάμψη απ' το σύννεφο. Προϋπήρχε
στο όνειρο και στο αίμα των δούλων,
στους λυγμούς των βρεφών, στην ομορφιά
των αγγέλων στα άνθη των δέντρων.

Και η φύση τη φώναζε, την καλούσε με όλες
τις φωνές που διαθέτει (ανέμων, πουλιών,
θαλασσών, κεραυνών) να βγει έξω
απ' το βάθος και το πάθος της μήτρας της.

Είχε ανάγκη από έναν χρυσό αετό
να μη ρίχνει σκιά αλλά φως στον Ταΰγετο,
να τρέχει η καρδιά του όπως ένα ή δυο
ή χίλια ρυάκια απ' όλες του
τις πλευρές, εκβάλλοντας μες
στον αιώνα τον άπαντα.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.