«Κ' έπρεπε να μας κάμη να την περιμένουμε την τέχνη που ξετυλίγεται στο Φθινόπωρο το τέλος του τόμου που είχε την "Τάσσω", "Στο σκοτάδι" "και τ' άλλα διηγήματα". Κυρίως με την "Αδερφή" και με "Τ' όνειρο της Κλάρας" γυρίζουμε, από το περπάτημα μέσα στα πράγματα, στο τρίκλισμα μέσα στα ονειροφαντάσματα. Και τα δυο τους μας παρουσιάζονται σαν προανακρούσματα του Φθινοπώρου. Το Φθινόπωρο καθώς τον άκουσα να λέη, σκόπευε να το συνέχιση σε άλλο έργο του είδους του. Όμως αντί να γράψη νέα ιστορία έβαλε το περιεχόμενο της μετουσιωμένο στους "Βραδινούς θρύλους". Και όμως στον τόμο με τα Διηγήματα χαιρόμαστε την "Τάσσω" και θαυμάζουμε το "Σκοτάδι", για τη συγκρατητή ορμή της διήγησης μέσα στην πλαστική συνοχή του ύφους. Και με όλη τους τη συντομία μου θυμίζουν τα μαθήματα που έπαιρνε ο ποιητής αδιάκοπα από μεγάλους διδασκάλους, πάντα βρισκόμενος σε μια κίνηση περιέργειας και κοινωνίας προς εκείνους, προς όσους τουλάχιστον περνούσαν μπροστά από το κοίταμά του. Ο Φλωμπέρ σα να τον είχε σαγηνέψει με τη θεωρία της αντικειμενικής τέχνης του, με μια σαν απόλυτη τελειότητα αρχιτεχτονικά βαλμένου ύφους, ξαφνικά- συχνά τώρα τελευταία το ανάφερνε τ' όνομά του ευλαβητικώτατα.»