Ο άγνωστος κουβέντιαζε χαμηλόφωνα με τη γυναίκα, βέβαια, η γυναίκα είχε πεθάνει, κι εκείνος κοίταζε το πεπρωμένο, που σαν μια άδεια, άχρηστη θήκη, αφήνουν οι νεκροί πάνω στο κάθισμα,
τα πουλιά χτυπούσαν στο ταβάνι κι έπεφταν στο βρώμικο νιπτήρα, εδώ τέλειωναν όλες οι ιστορίες, βαλσαμωμένοι γέροι κάθονταν πίσω απ' τα τζάμια, κι η στοά σκοτεινή, με τα υγρά μαγαζιά που πουλούσαν μεγάλα στρίποδα για φέρετρα, και στέφανα, απ' τις δόξες που είχαμε ονειρευτεί,
όμως, στο ίδιο σπίτι κατοικούσαν κι εκείνοι οι άλλοι, που δεν τους βλέπουμε, μόνο τις νύχτες άκουγες να περπατάνε, κρατώντας τις σβησμένες λάμπες, και καμιά φορά περνούσαμε για δικές μας τις ακατάληπτες χειρονομίες τους,
κι η μικρή, πεθαμένη υπηρέτρια, που πλαγιάζαμε κάποτε, άπλωνε τώρα το χέρι της μέσα στις αγρυπνίες μου, να της δώσω ένα ζευγάρι κάλτσες, που της είχα υποσχεθεί.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.