Ο τρόπος που μπαινοβγαίνουμε στις εποχές
και η τεράστια πόα της μοίρας
είν’ ο χρόνος. Πλήθος οι σπίθες αδελφικές
από μια θράκα διφορούμενη κ’ οι αποστάσεις
αρτηρίες της αόρατης ακινησίας:
εδώ μέσα κυλιέται ο κόσμος
κρεμάμενος απ’ το κορμί
σαν ένα φύλλωμα χωρίς λόγο
κι αυτό είναι υπέρτατο.
Κανένας ποταμός ούτε κοίτη,
τα πράγματα: ήρεμα ψέματα,
ο ήλιος όταν ανατέλλει και βυθίζει
δυο δικές μου τελετές.
Κανένας ποταμός ούτε μια πράξη στο μέλλον
ούτε μια προσταγή.
Κι ο ουρανός εμπαίζει τη φωτιά, την κάνει χρώματα,
η θάλασσα δεν έχει στόμα
σκοτώνει την ποικιλία
ιδρύοντας την εικόνα του νερού μ’ αιωνιότητες
την πείρα που μας κάνει να γογγύζουμε
πότε μεγάλη διαρκής αναμέτρηση και πότε
το στήθος σφάζοντας εμβρόντητη σιγή:
εδώ μέσα υπάρχω κυρίαρχος δίχως λόγο
κι αυτό είναι υπέρτατο.
Μα η εξέλιξη με ρίχνει κάτω
πηγαίνει προς το άλλο πράσινο
με παίρνει σβάρνα
συνωστίζεται γύρω μου
κ’ εγώ βουλιάζω στην έρημο των αισθήσεων
ανυπολόγιστος.
Ένας καρπός, ωριμάζει και πέφτει,
δεν έχει πρόσωπο ούτε καθρέφτη.
Το διψαλέο δράμα: Η ζωή,
να είναι μέσα μας και έξω από μας!