«Το όνομα του Παύλου Καλλιγά με ανυψώνει εις πολύ υψηλότερον σκαλοπάτι. (...) Φόρον αποτίνω σεβασμού και σχεδόν θαυμασμού προς τον καλλιτέχνην συγγραφέα του Θάνου Βλέκα. Τον εδημοσίευσεν εις τα 1855, έναν, αλλά λέοντα. (...) Και ο Θάνος Βλέκας μου παρουσιάσθη ως αποκάλυψις· ως έργον φιλολογικόν κανενός Έλληνος Θακεραίυ, του οποίου τας ατελείας, ατελείας της εποχής, εξαγοράζει η ισχυρά ιδιοφυΐα του συγγραφέως, η αιρομένη υπεράνω της εποχής· μου παρουσιάσθη ως μυθιστόρημα ελληνικής εμπνεύσεως και τεχνικής εκτελέσεως, ως ποίημα σατυριστού ομού και ηθογράφου, είρωνος και ψυχολόγου, με γνώσιν αρκούσαν των καθ’ ημάς, με κάποιον παρατήρησιν, με δύο-τρεις χαρακτήρας ισχυρώς διαγεγραμμένους, με γλώσσαν, ήτις μεθ’ όλον αυτής τον απειρόκαλον αρχαϊσμόν, συμπλέκεται εις λόγον ιδιαζόντως έντονον. Ο Παύλος Καλλιγάς θα ζήση εις την ιστορίαν της νεωτέρας ελληνικής λογοτεχνίας ως ο πρόδρομος -προ του Βικέλα και του Βιζυηνού- της γενναίας εθνικής ημών λογογραφίας, η οποία ήρχισε να αναπτύσσεται προ είκοσι, προ δεκαπέντε χρόνων, ως ο σεβάσμιος πρόγονος των εμπνευσμένων διηγηματογράφων μας, οίτινες επί των ημερών ημών τιμώσι την πατρίδα μας.»