«...Να με συγχωρούν λοιπόν οι ειδικοί και διακεκριμένοι συνάδελφοι, αλλά οι Δύσκολες νύχτες κάθε άλλο είναι παρά "παραλήρημα". Είναι ένα σωστό ρομάντσο, αληθινότατο και συνεπέστατο, γραμμένο με την πιο μοντέρνα μα και την πιο θελκτική ασυναρτησία —ένας τρόπος κι αυτός— με βαθιά ψυχολογία, με θαυμάσιες λεπτομέρειες, με φωνογραφικούς τρισχαριτωμένους διάλογους και με μερικές σελίδες καθαυτό αριστουργηματικές. Είναι μια ζωή και μια ψυχή, γεμάτες ενδιαφέρον, που θέλγουν και συγκινούν, μ' όλο τον κόπο που προξενεί το κομματιαστό εκείνο και το φαινομενικά ασυνάρτητο. Αλλά δεν πρόκειται να αναλύσω εδώ και να κρίνω το βιβλίο. θέλω μόνο να μιλήσω για τη γλώσσα του, που μου έκαμε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση κι από την ουσία, το περιεχόμενο. "Φριχτή"; Μπορεί να είναι για όποιον την συγκρίνει με τη συνηθισμένη, τη σημερινή μορφή της γραφομένης δημοτικής. Αλλ' άμα τη θεωρήσει κανένας σα μια πρωτοποριακή, μελλοντική νεοελληνική γλώσσα -όπως και είναι— δεν μπορεί παρά να την προσέξει ξεχωριστά και να τη μελετήσει. Απ' αυτή την άποψη, οι Δύσκολες νύχτες της Μέλπως Αξιώτη, τ' ωραίο ρομάντσο, είναι και γλωσσικό δοκουμέντο σπουδαιότατο».