Τα θεμέλια αυτής της Σχολής (και επίσης, όπως θα δούμε, της πεζογραφίας της ίδιας περιόδου) ετέθησαν από τρεις νέους άνδρες που γεννήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και ήσαν όλοι κάτω από εικοσιπέντε ετών τον καιρό που έγινε η ναυμαχία του Ναυαρίνου. Πρόκειται για τον Αλέξανδρο Σούτσο (1803 -18β3), τον αδελφό του Παναγιώτη (1806- 1868) και τον Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή (1809, -1892). Όπως οι ποιητές των Επτανήσων κατά την προηγούμενη δεκαετία, Σολωμός και Κάλβος, οι τρεις νέοι είχαν αποπερατώσει τις σπουδές τους στο εξωτερικό (οι αδελφοί Σούτσοι στο Παρίσι, ο Ραγκαβής στο Μόναχο). Το έτος 1831 στο Ναύπλιο δημοσιεύτηκαν δύο μακροσκελή ποιήματα τα οποία εγκαινιάζουν την έμπρακτη, φάση του Ρομαντισμού στην Ελλάδα: ο Oδοιπόρος του Παναγιώτη Σούτσου που γράφτηκε το 1827, και το έργο Δήμος κ’ Ελένη του Ραγκαβή. Και τα δύο είναι μελοδραματικά έργα, στα οποία ένα, Βυρωνικός ήρωας με ανήσυχο πνεύμα τα βάζει εναντίον των δυνάμεων της φύσης και της κοινωνίας για να διακηρύξει την αφοσιωμένη αγάπη του σε μια ιδανική γυναίκα, την οποία χάνει μέσα από διαδοχικές απίθανες ατυχίες και παρανοήσεις. Η πλοκή παρουσιάζει Βυρωνικά πρότυπα, βλασφημία στην περίπτωση του Οδοιπόρου, αιμομιξία στην περίπτωση του Δήμου κ' Ελένης - και τα δύο τελειώνουν με το θάνατο των κεντρικών προσώπων από αυτοκτονία ή θλίψη. Στα δύο αυτά ποιήματα αναγνωρίζουμε μια εισαγόμενη πλοκή εξωτερικής προέλευσης, η οποία στηρίζεται γερά στον ελληνικό κόσμο. Η δράση του Οδοιπόρου, που είναι ένα έμμετρο δράμα, εκτυλίσσεται στο Άγιον Όρος, ενώ οι χαρακτήρες του Δήμου κ’ Ελένης αντλούνται από τον κόσμο των πασάδων και των κλεφτών της προεπαναστατικής Ελλάδας.