«Χρειάστηκαν 80 χρόνια για να βγει από την αφάνεια και να σωθεί ένα βαρύτιμο κόσμημα της πεζογραφίας μας. Και έχουν περάσει από τότε περίπου τα μισά, χωρίς ακόμη να έχει κερδίσει στις τάξεις των εντεταλμένων θεραπόντων των γραμμάτων μας επαρκή αγάπη, σεβασμό, έστω ενδιαφέρον.
Έτσι, η Στρατιωτική ζωή δεν αξιώθηκε να καταλάβει κάποιες σελίδες στη Βασική Βιβλιοθήκη, που αρχίζει να εκδίδεται στα 1952 με την επιμέλεια των: Δ. Ζακυθηνού, I. Μ. Παναγιωτόπουλου, Ε. Παπανούτσου. Δεν αποκτά όχι δικό της λήμμα, μήτε απλή μνεία σε μεταγενέστερες σοβαρές εγκυκλοπαίδειες. Την αγνοεί ακόμα και ο Λίνος Πολίτης στην Ιστορία του της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, του 1978. Και βέβαια, μέχρι στιγμής, εκτός από τους τρεις που προαναφέρθηκαν, άλλος κανείς δεν έχει γράψει για το σπουδαίο αυτό αφήγημα κριτικό, φιλολογικό ή άλλο κείμενο. Γνωρίζω μόνο ότι το δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ο Κώστας Στεργιόπουλος — μακάρι να μην είναι ο μόνος. Γνωρίζω ακόμα ότι και οι δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν από το 1970 είναι σήμερα εξαντλημένες· τούτο σημαίνει ότι η Στρατιωτική ζωή βρίσκεται πια σε αρκετές χιλιάδες, ίσως και σε πολλές χιλιάδες, σπίτια. Το αναγνωστικό κοινό, αν και σχετικά αβοήθητο από τους επαΐοντες, όπως τόσο συχνά συμβαίνει, διατύπωσε εμπράκτως την κρίση του.»