Θεωρώ ότι η ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη χαρακτηρίζεται κατεξοχήν από μια μαγική υποβολή (η οποία ίσως είναι και ένα βασικό, συστατικό στοιχείο της ποίησης εν γένει), Έτσι μπορεί να αιτιολογηθεί και το φαινόμενο των επαναλήψεων ενός ορισμένου αριθμού θεμάτων που, σε μια κατά το μάλλον ή ήττον εξωτερική ανάγνωση της ποίησης αυτής, προκαλεί την εντύπωση της παρουσίας ενός μειονεκτήματος, την αίσθηση ότι ο Σαραντάρης γρήγορα αυτό-εξαντλείται, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα. Εντούτοις σε μια περισσότερο ευαίσθητη ανάγνωση τους οι όντως υπάρχουσες επαναλήψεις μετατρέπονται σε σύνολα ομόλογα προς τις συνθέσεις φούγκας, όπου ένα αρχικό μουσικό μοτίβο («υποκείμενο») «φεύγει» κάθε τόσο και επανέρχεται, σε παραλλαγές. Ανάλογα η ποίηση του Σαραντάρη υποβάλλει την αίσθηση της λειτουργίας μουσικών συνθέσεων, που διατρέχουν το σύνολο του έργου του.