«Κάτι το πολύ σοβαρό, το ανώτερο, το έντονα πνευματικό, μαζί με κάτι το ευτράπελο και το αδύναμο, αναδινόταν από την παρουσία του. […] Μιλούσε γρήγορα και δυνατά, μ’ έναν τρόπο εκρηκτικό, υστερικό καμιά φορά, κι η έντονη και τραγουδιστή ιταλική προφορά των όχι και τόσο σωστών ελληνικών του, από την πρώτη στιγμή μας έκαμε να γελάσουμε και να αντιληφθούμε πως ο Σαραντάρης έχει πολλά εξωτερικά γνωρίσματα ενός «τύπου» […] Μας ακολουθούσε όπου κι αν πηγαίναμε, χωρίς ποτέ σχεδόν να παίρνει μέρος στη συντροφική ζωή μας. Ζούσε μέσα στη δική μας ατμόσφαιρα, όμως σαν άνθρωπος άλλου κόσμου. Ποιος ήταν ο κόσμος αυτός; Ο απόλυτα και ασυμβίβαστα πνευματικός».