«[...] Με την πάροδο του χρόνου η πολιτική οριοθέτηση στα πεζά του Λουντέμη γίνεται, ευκρινέστερη και πιο ρητή. Το προσωπικό βίωμα, που πάντοτε χρησίμευε ως αφετηρία του, δίνει ένα νοσταλγικό, χιουμοριστικό ή δραματικό τόνο στην αφήγηση, διοχετεύεται όμως - κυρίως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - μέσα από τις θέσεις του πολιτικά και κοινωνικά στρατευμένου λογοτέχνη. Αυτή η στήριξή του στην εμπειρία και στο άμεσα εκφρασμένο βίωμα πολλές φορές οδηγούν σε μια πληθωρικότητα, σε μια έλλειψη αναλογιών, σε έναν υπερβολικά τονισμένο λυρισμό - κυρίως όταν καταφεύγει σε παιδικές αναμνήσεις.
Σε γενικές γραμμές, τα πεζά αλλά και τα ποιήματα του Λουντέμη αναπαριστάνουν, με ευθύγραμμο, ρεαλιστικό τρόπο, τον κόσμο με τον οποίο επικοινωνεί ιδεολογικά ο συγγραφέας. Ο κατά βάση ηθογραφικός ή συναισθηματικά εξομολογητικός χαρακτήρας τους τα κάνει να πλησιάζουν στα πρότυπα του κοινωνικά προσδιορισμένου ρεαλισμού. Ο υψηλά συγκινημένος ή δραματικός τόνος τους, υποβάλλει στον αναγνώστη διαρκώς τη διαμόρφωση της ανθρώπινης ζωής μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας. [...]»