«Ο Κοραής δεν δίδαξε μόνο μια μέθοδο κοινωνικής συμβίωσης· στάθηκε ευαίσθητος και πολυμαθής μελετητής του ελληνισμού από την αρχαιότητα ως τις μέρες του, και εντυπωσίασε αισθητά τους δυτικούς θαυμαστές του και με τις θεωρίες του για τη γλώσσα, που και σ’ αυτές αναζητάει τη «μέση οδό» ανάμεσα στις πεποιθήσεις των συντηρητικών λογίων και στη λαϊκή χρήση. Και στο γλωσσικό, ο συμβιβασμός του Κοραή εκπηγάζει από τη δημοκρατικότητα και τον σεβασμό στην παράδοση του λαού, κατά την αντίληψη του διαφωτισμού, πριν από την ορμητικότητα του ρομαντισμού. Το πνεύμα του φωτισμένου δασκάλου τον οδήγησε στη θεωρία της κάθαρσης της «χυδαίας» γλώσσας με τη βοήθεια της κλασικής φιλολογίας και στη σπουδαστηριακή διόρθωση του λεξιλογίου της. Έτσι όμως, χωρίς να το υποπτεύεται, άνοιγε το δρόμο στη μέθοδο με την οποία, λίγα χρόνια αργότερα, οι συντηρητικοί έμελλαν να διαμορφώσουν την καθαρεύουσα».(σελ. 175)