«Είμαστε μέσα στο άνθισμα της νιότης μας, η νόηση και η αγνότητα αστράφτουν στα μάτια μας, μέσα μας αναδεύονται απόλυτες αξίες, το αίσθημά μας από τα πάντα, είναι η αιωνιότητα. Είμαστε φως και ζούμε μέσα στο άπειρο φως. Τότε, άξαφνα, μας πλήττει ο θάνατος - αυτός ο μυστηριακός και απροσδόκητος συνήθως επισκέπτης, που έρχεται για να «αφαιρέσει». Τότε, ανοίγεται μέσα μας ένας καινούργιος κόσμος. Ο «επέκεινα κόσμος». Αυτός που πάσχισε να τον εξερευνήσει η νέα Μαρία Λαϊνά, στη συλλογή της "Επέκεινα" και με την ποιητική συσκευή, να φωτογραφίσει κάποιες γωνίες του. Καθώς κρατάει την πρωτόπλαστη ποιητική της συσκευή, το χέρι της τρέμει από συγκίνηση, η ψυχή της είναι ένα αλαφροκυμάτισμα πόνου, μια αγωνιώδης επίκληση για την επιστροφή του κεκοιμημένου. Στο ενεργητικό της Λαϊνά είναι ότι δεν αφέθηκε στην πλημμύρα των λόγων που την έπνιγαν, αλλά με κάποια, ηρεμία τεχνική, να πούμε, προσπάθησε να κάνει αυτά τα λόγια, μια σύνθεση από τέσσερα μέρη. Κι επίσης, ότι δεν χρησιμοποίησε - αυτό προ παντός - έτοιμες ποιητικές εκφράσεις, αγορασμένες από άλλους, για να συνθέσει ποιητικά τις πικρές της από τον θάνατο εμπειρίες. Το νεαρό ποιητικό της υπέδαφος, φαίνεται να διαθέτει δικά του ορυκτά και η αίσθηση της ζωής που δυνατά και φωτεινά την κατέχει, της επέτρεψε να γράψει στίχους αξιόλογους…»