«Αν θα μπορούσε μια φράση να αποδώσει την ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη, δεν θα ήταν άλλη από αυτή του Φερνάντο Πεσόα για τον άνθρωπο που έχει τη σοφία να παραμένει θεατής της ζωής. Μια φράση που εξόργισε τον συμπατριώτη του Ζοζέ Σαραμάγκου όταν την πρωτοδιάβασε, αλλά για το έργο του Βαρβέρη ίσως είναι το καταλληλότερο μότο.

Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, μας δίνει σήμερα τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε την «τακτική του θεατή» που ανέπτυξε σε επτά συλλογές, κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης όσο και δημιουργικής εικοσαετίας (1975-1996) με αποκορύφωμα τη συλλογή Ο κύριος Φογκ (1993)…

Ωστόσο το 1993 ο Βαρβέρης, που αισθάνεται έντονη την ανάγκη μιας ανανέωσης τόσο στον τρόπο γραφής του όσο και στη θεματολογία του, δημιουργεί την persona του κυρίου Φογκ και πια μέσω αυτού μας αφηγείται με έναν λόγο στοχαστικό το τραγικό 24ωρο ενός ανθρώπου που βρίσκεται καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα. Ο Φογκ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ήρωας του Σάμιουελ Μπέκετ, έτσι όπως παρατηρεί με στωικότητα το τέλος της ιστορίας, «οχυρωμένος» πίσω από τη δική του ανικανότητα να συγκινήσει και να συγκινηθεί. Εδώ ο «θεατής» βρίσκει την πλήρη δικαίωσή του, αφού βλέπει πως ο κόσμος που με τόσο πάθος αρνήθηκε δεν αλλάζει πια από τις ιδέες του αναγεννησιακού ανθρώπου αλλά από την απρόσωπη τεχνολογία.»