ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ
Χαράματα ξεπρόβαλε στα τρίστρατα του χωριού μας ο τελάλης ο Κοσμάς, άντρακλας, δυο μέτρα μπόι, με κάτι γουρλωτά καμηλίσια μάτια και μια κουδούνα βαριά σαν καμπάνα. Ο κόσμος άνιφτος βγήκε στις πόρτες και στα παράθυρα. Ένα σύγκρυο πέρασε απ' τις καρδιές των ραγιάδων. Τι γύρευε πρωί πρωί ο τελάλης; Τι 'χε να πει;
Τον Κοσμά τόνε λατρεύανε Ρωμιοί και Τούρκοι. Είχε το δικό του τρόπο να ξυπνάει την περιέργεια και τη συγκίνηση του κόσμου και να τους κάνει όλους να γελούνε ή να κλαίνε ανάλογα με την περίσταση. Ακόμα και τα όρντινα και τους νόμους του Κράτους, και τα μνημόσυνα, και τους γάμους τα διαλαλούσε με δίστιχα, παροιμίες, σάτιρες. (Είχε αρχίσει από ψάλτης, ύστερα έπιασε σαντούρι σε Καφέ Αμάν κι έπεσε με τα μούτρα στον έρωτα• μα σαν παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε κι έγινε τελάλης).
Κείνο το φθινοπωρινό πρωινό του 1914 η όψη του Κοσμά ήταν σκοτεινιασμένη, η βροντερή φωνάρα του δεν ήτανε τραγουδιστή, κόμπιαζε, λες κι ήταν τσεβδός ο χριστιανός.
— Κοσμά Σαράπογλου, του φώναξε αυστηρά ένας δημογέροντας, οι μέρες δε σηκώνουν χωρατά. Μπες ογλήγορα στην ουσία. Τι τρέχει, μπρε, και βγήκες με τ' άστρα στσί δρόμοι;
— Τρέχουνε μεγάλα και τρανά πράματα, κυρ δημογέροντα. Μπλεξίματα ηβρήκανε το μαύρο τον ντουνιά. Στο γιαγκίνι όπου άναψε ο πόλεμος μπαίνουμε τώρα και μεις. Ο πολυχρονεμένος μας Σουλτάνος ηβγήκε στο πλευρό του Κάιζερ. Με την Αυστρογερμανία βαδίζει κι ενάντια στην Ιγκλετέρα, στη Φραγκιά και στην Άγια-Ρουσιά, που μ' ένα όνομα τσι λένε Αντάντ.
Ο κόσμος μούδιασε. Να 'ταν για καλό τούτος ο πόλεμος; Να 'ταν για κακό; Ένας κοντοζύγωσε τον τελάλη και του είπε ψιθυριστά:
— Και τα μικρά κράτη, μπρε Κοσμά, σαν να πούμε η… λεγάμενη, η γαλανόλευκη με ποιόνανε κάνει κολιγιά;
— Πού θες να ξέρω; Τελάλης τση Τουρκιάς είμαι, δεν είμαι μινίστρος τση Γαλλίας. Εγώ τούτα έχω εντολή να σας ιστορήσω από πάρτη του εδικού μας γκουβέρνου και τσιμουδιά παραπάνω.
— Γιατί μας κάνεις το ζόρικο; πέσαν όλοι μαζί πάνω του. Σκιάχτηκες, εσύ, ένας λεβέντης; Κάτι μας κρύβεις.
— Τι να σας κρύψω, αδέρφια; Ο πόλεμος είναι πόλεμος! Δεν είναι γάμος να 'χω όρεξη γι' αστεία. Θα χαθούνε νιάτα, θα χυθεί αίμα! Άλλοι θα πλερώνουνε τα σπασμένα, άλλοι θα θησαυρίσουνε. Το φτωχό κοσμάκη να λυπηθεί ο Θεός…
Δεν περάσανε πολλές μέρες και να τος ξανά ο Κοσμάς πήρε τα ντουρσέκια. Χτυπούσε νευρικά την κουδούνα του, μα του 'λειπε θαρρείς η λαλιά. Έφτυνε και ξανάφτυνε, στραβομούριαζε σαν να 'χε καταπιεί το κώνειο. Είχε κατεβασμένες τις ματάρες του και τα χοντροπάπουτσά του πασπατεύανε το χώμα λες και θ' ανοίγανε λάκκο. Τέλος έδωσε κι έβγαλε φωνή βραχνή, κουρασμένη.
— Μαύρο μαντάτο έχω να σας πω, πατριώτες. Διαταγή του πολυχρονεμένου μας Πατισάχ, ούλοι οι Οθωμανοί υπήκοοι από είκοσι δυο ίσαμε σαράντα πάνε στρατιώτες! Χαρά στο φαμελίτη οπούχει θηλυκά στο σπίτι του! Πέντε γιους μου παίρνει το σκέδιο! Π' ανάθεμα την ώρα…
Το χωριό μαρμάρωσε! Τσιμουδιά δεν ακούστηκε• ούδε κρίση ούδε αχ! Οι άνθρωποι κατεβάσανε το κεφάλι και τράβηξαν στις δουλειές τους• σουρώσανε, σταφιδιάσανε στο άψε σβήσε. Οι μανάδες πήρανε να πλένουνε και να μπαλώνουνε τα ρούχα των παιδιών τους. Κάνανε τάματα στους άγιους. Κάτι τρομερό άρχιζε• το μαντεύαμε δίχως να ξέρουμε ακόμα τη γεύση του. Μα κείνο που έβαζε ο νους δεν ήτανε τίποτα μπροστά σε κείνο που μας περίμενε.
Στους καφενέδες γινότανε κάθε βράδυ πρωτοφανέρωτος συνωστισμός• μαζεύονταν ρεσπέρηδες, μαστόροι, επαγγελματίες, δημογερόντοι, παπάδες και σιγο-κουβεντιάζανε. Άσκημα τα νέα. Το τούρκικο γκουβέρνο δεν είχε μπιστοσύνη -σου λέει- στους χριστιανούς• τους στράτευε όλους, μα όπλο δεν τους έδινε, τ' ούδε στολή. Σκάρωσε επί τούτο κάτι Τάγματα που τα βάφτισε Αμελέ Ταμπουρού (Τάγματα Εργασίας) μα πιο σωστό θε να 'τανε να τα πει Τάγματα θανάτου.
— Παρά να στρέψουμε τα όπλα εναντίον των φίλων μας της Αντάντ, καλύτερα έτσι στα Τάγματα, είπε ένας Σμυρνιός έμπορας που βρέθηκε ένα βράδυ για δουλειές στο χωριό μας.
— Καλύτερα για σένανε, κυρ Αντωνάκη Μιχελή, όχι για μας, του αποκρίθηκε ο μπαρμπα-Στασινός που είχε μαζί του το θάρρος. Εσύ τα βόλεψες μια χαρά κι έβαλες σε γερμανική εταιρία τον ένα γιο σου και τον άλλον στους σιδερόδρομους και τον τρίτον, όπως μαθαίνω, τον έγραψες για παπά. Ρώτησε όμως και μας που μας παίρνει το σκέδιο όλα τ' αγόρια μας! Ο δικός μου ο Θεμιστοκλής δεν πάει μήνας που στρατεύτηκε και μας μήνυσε πως θα λιποταχτήσει, δεν αντέχει. Στ' Αμελέ Ταμπούρια, σου λέει, τους βασανίζουνε χειρότερα κι απ' το χειρότερον οχτρό. Οι αιχμάλωτοι μπροστά τους είναι μπέηδες! Πείνα, ψείρα, βρόμα, δουλειά βαριά, να μη σηκώνεις κεφάλι δεκάξι με δεκοχτώ ώρες και σα λιποθυμάς ή αντιστέσαι, καμτσίκι και βασανιστήρια! Το μόνο που τους δίνει το κράτος είναι ένα συσσίτιο κι αυτό δεν κάνει, σου λέει, μήτε για σκυλιά. Δέκα είκοσι νοματαίοι τρώνε μαζί, μέσα στη βρόμικη λεγένη όπου πλένουνε τσι ψείρες και τα σώβρακά τους. Και τι τρώνε; Μαυροζούμια σιχαμερά και ψοφίμια. «Όσοι προκάνουμε, πατέρα, μου 'γραψε το παιδί μου, κουταλίζουμε• ειδέ και σε πιάσει σιχασά πας χαμένος• λιμάζεις και τότε σου 'ρχεται να σκοτώσεις το διπλανό σου για να τ' αρπάξεις απ' το στόμα την μπουκιά που σιχαινόσουνα !»
— Τ' Αμελέ Ταμπούρια, είπε ο παπα-Ζήσης είναι σύνεργα του διαβόλου. Στον πόλεμο του 12 δεν ηγινήκανε τέτοια αίσχη. Ποιος τον πονήρεψε τον Τούρκο;
— Το συμφέρο του κι ο Γερμανός, αποκρίθηκε ο Γιάκωβος ο φαναρτζής.
— Το συμφέρον του είναι να μας έχει πλησίον του, είπε ο δάσκαλος. Είμεθα ο εγκέφαλός του. Οι απλοί Τούρκοι το γνωρίζουν και μας αγαπούν.
— Μας αγαπούσανε να λες, κυρ δάσκαλε, του αποκρίθηκα. Τώρα μαθαίνουνε να μας μισούνε και να ζούνε δίχως εμάς. Δε βλέπεις που εφέτος δε μας ήρθανε ούτε οι Κιρλήδες;
Ο έμπορας ο Μιχελής προσπάθησε να μας δώσει κουράγιο.
— Δεν είναι και τόσο τραγικά όσο τα λέτε. Εμείς στις πολιτείες κουμαντάρουμε μια χαρά τους Τούρκους. Κι ούτε πάψανε να 'χουνε την ανάγκη μας. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Ένας φίλος μου, ο Αυγουλάς, όχι μόνο γλίτωσε το στρατιωτικό χάρη σ' έναν μπέη, μα έβγαλε και λεφτά κι αγόρασε μέσα σ' ένα μήνα και μαγαζί. Ήτανε φυγόστρατος και ο Μεχμέτ μπέης τον αναζητούσε και δεν τον έβρισκε. «Πού 'ναι τος, μπρε, κείνος ο τετραπέρατος ο Αυγουλάς;» ήρθε και μου είπε. «Για καλό του τόνε ζητάω». «Κρύβεται, τ' αποκρίθηκα. Άφησε γένια και ντύθηκε παπάς». «Μήνυσέ του πως θέλω να τον ανταμώσω. Θα του 'χω έτοιμο νοφούσι. Τόνε χρειάζουμαι για συνεταίρο. Αυτός ξέρει να βγάλει παράδες».
Έτσι ο Αυγουλάς βρέθηκε στο γραφείο του, στα μπεζεστένια και κανείς δεν τόλμησε να τόνε πειράξει. Βάζει τον μπέη και του προμηθεύει έναν αραμπά με ποτάσες. Πόλεμος βλέπεις, άφαντες οι ποτάσες. Αρχίζει να σεργιανάει το κάρο και κάνει πως λαβαίνει μέτρα, τάχα μου να μην τις δούνε στην αγορά. «Μπα!», είπανε οι έμποροι και τους μπήκανε ψύλλοι στ' αφτιά. «Ήρχανε μήπως ποτάσες;» Ο Αυγουλάς δώστου σεργιανάει τις ίδιες ποτάσες, δέκα, είκοσι φορές, έτσι που τους έκανε να πιστέψουνε πως έφτασε φορτίο μεγάλο και οι τιμές θα κατρακυλήσουνε απότομα. Βγάζουνε λοιπόν και πουλάνε το κρυμμένο εμπόρευμα. Ο καλός σου ο Αυγουλάς με τον μπέη, αγοράζουν αβέρτα. Μέσα σε μια βδομάδα γινήκανε πλούσιοι κι οι δυο. Και μήπως είναι μόνο ο Αυγουλάς; Έχει Ρωμιούς πλούσιους, που οι Τούρκοι πλένουνε ακόμα κι ακόμα με ροδόσταμο το στόμα τους για να τους πούνε μια καλημέρα.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.