«Εκεί που μπορεί να συγκριθεί με οποιονδήποτε από τους καλύτερους, είναι σε ό,τι σχετίζεται με την ψυχική ποιότητα, με το ήθος, με τη θέληση του καλού. Ύστερα το γεγονός ότι δε εστάθηκε επάνω από τον μέσο όρο από την άποψη της μεγαλοφυΐας, τον κατασταίνει κατάλληλο δείκτη των τάσεων, των πόθων και των ρευμάτων της εποχής του: επηρεάσθηκε περισσότερο από όσο επηρέασε. Έτσι, στον γλωσσικό αγώνα, όπου γίνεται από νωρίς κορυφαίος ανάμεσα στο χορό των αρχαϊστών, μας δείχνει άριστα τον δρόμο από τον οποίο επέρασε ο γλωσσικός αρχαϊσμός στον τόπο μας».(σελ. 343)

«Ο Δούκας εμφανίζεται, δηλαδή, στα γλωσσικά ζητήματα, οπαδός αντιλήψεων που είταν απόλυτα προοδευτικές στον καιρό του, ή τουλάχιστον στα νιάτα του. Κι αν δεν μπόρεσε να σταθμίζει ακριβώς τη σημασία της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών για τις καινούριες ελληνικές γενιές, τούτο οφείλεται στην αποκλειστικά φιλολογική του μόρφωση, και ξαναπαρουσιάζεται με άλλη μορφή ακόμη και σε έναν διανοούμενο σαν τον Κοραή.

Με τον τελευταίον αυτόν η διάσταση παρουσιάσθηκε από πολύ νωρίς· δεν χρειάζεται να την αφηγηθεί κανείς ολόκληρη, με τις ποικίλες φάσεις της […]. Εκείνα που αξίζει να σημειωθούν είναι τα ακόλουθα: από τη μια μεριά το κριτικό πνεύμα του Δούκα και η σκωπτική του διάθεση, παρατηρημένη κιόλας από την εποχή του, κι από την άλλη, αντίκρυ σε μιαν άψογη πολεμική, η κάπως νευρική και προσωπική επίθεση της ομάδας του Κοραή.[…] Δεν είναι εριστικός ο Δούκας· ούτε έχει, στα γλωσσικά πράγματα, την συνείδηση ότι χρειάζεται να ανατρέψει μια τάξη, και συνεπώς να πολεμήσει γι’ αυτόν τον σκοπό: πολύ περισσότερο έχει την τάση να υπηρετήσει θετικά, να διευκολύνει με το έργο του την επικράτηση των σωστών γλωσσικών κανόνων». (σελ. 345-346)