«Όμως, αυτά τα πρώτα κεφάλαια είναι κάτι περισσότερο απ' ό,τι φαίνονται. Είναι η αρχή ενός κύκλου με τρεις σταθμούς. Το παιδί του Ναυπλίου θα γίνει ο «ξέθωρος φοιτητάκος» της Νομικής και τέλος ο πολεμιστής του αλβανικού μετώπου. Αλλά κι αν τελειώνει πολεμιστής, δεν παύει και στην αρχή και στη μέση να 'χει πολεμική συνείδηση. Όλο το βιβλίο είναι ένα παράπονο: πόλεμος, στρατός, καταστροφή, κίνημα, πολιτικές διαμάχες. Τα βρεφικά και παιδικά χρόνια κάτω απ' το Παλαμήδι, με τον πολεμικό ίσκιο και τις διηγήσεις απ' το Εικοσιένα. Στο λιμάνι υποδοχή του στρατού, που γυρίζει νικητής· σήκωμα στις μύτες των ποδιών για τον ασπασμό της ματωμένης σημαίας· σταμάτημα του μαθήματος και στο παράθυρο με το δάσκαλο, όταν περνάει ο στρατός. Παρόμοια και τα νεανικά χρόνια: Νοεμβριανά, πολιτικές ταραχές. Και, τέλος, η ανδρική ηλικία: αλβανικό μέτωπο και σκλαβιά. Έτσι, μαζί με τον κ. Τερζάκη, ζει κι ανασαίνει κι όλη η γενιά του.
[...]» Από δω και μπρος οι σελίδες θα πάρουν ένα τακτικό βάδισμα, η προσπάθεια των αρχικών κεφαλαίων θα γίνει επίτευξη, μέχρι να φτάσουμε στο κορύφωμα: στη "Νεροποντή" και στο "Ασκέρι φτεροστόλιστο". Όσο κι αν ο κ. Τερζάκης μας ειδοποιεί στον πρόλογο του πως δεν είχε την πρόθεση να γράψει πολεμικές σελίδες, ίσως γιατί δεν το επιδίωξε, όπως μερικοί άλλοι, το σπουδαιότερο και το πιο τέλειο μέρος του βιβλίου του είναι αυτό, το πολεμικό.»