«Ως μυθιστόρημα η Αριάγνη υπογραμμίζει την παρουσία ενός προικισμένου και έμπειρου συγγραφέα. Η πλούσια μυθολογική φαντασία του κ. Τσίρκα του επιτρέπει να οργανώσει μια υπόθεση που κρατάει εν εγρηγόρσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ενώ η έντεχνη πλοκή της του δίνει συχνά την εντύπωση ότι διαβάζει "αστυνομικό" μυθιστόρημα. Δεξιοτέχνης της αφήγησης ο συγγραφέας της Αριάγνης, συμπλέκει συχνά το πρώτο με το τρίτο πρόσωπο, προβαίνει σε λογικούς διασκελισμούς, σε παρασιωπήσεις, προκαλεί "αινίγματα", που θα επιλυθούν αργότερα, επιβάλλοντας στον αναγνώστη του να έχει συνεχώς τεταμένη την προσοχή του αν θέλει να διατηρήσει τον ειρμό της αφήγησης και να συλλάβει την ουσία των γεγονότων. Η τολμηρότητα αυτή του ύφους, ωστόσο, εδώ δικαιώνεται σαν υπογράμμιση διαθέσεων και καταστάσεων, ατμοσφαίρας και ψυχολογίας, περισσότερο από όσο συνέβαινε στη Λέσχη, που όπως το είχαμε σημειώσει όταν από τις ίδιες αυτές στήλες γράφαμε για το βιβλίο, ταλαιπωρούσε συχνά, μάλλον μάταια, τον αναγνώστη. Διατηρεί όμως και τώρα ακόμη στην υπερβολή της κάτι το φτιαχτό που δεν μπορεί να προσγραφεί στο ενεργητικό του βιβλίου. Μ' όλα τούτα η Αριάγνη και ως έκφραση ζωής και ως ύφος και τεχνική, παραμένει ένα αξιόλογο επίτευγμα και για τον συγγραφέα και την πεζογραφία μας.»