Μετά την Πάπισσα, και μέσα στην περίοδο την οποία κλείνει η γενιά του 1880, λίγα έργα δημιουργικής πεζογραφίας θα είχαν λόγο να μνημονευθούν. Εξαιρετικά σημαντικό το δίτομο έργο που δημοσιεύθηκε στη Βραΐλα το 1870-1871 με τίτλο Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι και χωρίς μνεία του συγγραφέα· έχω την τάση να το αποδώσω στο λόγιο συγγραφέα Χ. Δημόπουλο, αγκαλά και η υπόλοιπη γνωστή μου παραγωγή του δε στέκει στο ύψος του βιβλίου αυτού. Η μορφή του έργου είναι αφηγηματική, στο πρώτο πρόσωπο· παρουσιάζεται σαν κομμάτι αυτοβιογραφίας, αλλά με πολλά χαρακτηριστικά της δημιουργικής πεζογραφίας: διακρίνεται η ροπή προς την σύνθεση και αφθονεί ο διάλογος, που σε μεγάλα ποσοστά αποτελεί το μέσον της παρουσίασης των προσώπων και των περιστατικών. Ο συγγραφέας δε φαίνεται να έμεινε ανεπηρέαστος από το πνεύμα του Ροΐδη· το ύφος του δεν έχει τη λαμπρότητα που μας θέλγει στην Πάπισσα, αλλά χαρακτηρίζεται από στερεότητα μεγαλύτερη. Άλλωστε, από όλο το έργο βγαίνει ένας τόνος ανθρώπινος, βαρύς σε ουσία και επιβλητικός, με όλη τη χάρη του λόγου. Βλέπουμε στις σελίδες του βιβλίου αυτού έναν άνθρωπο που παρατηρεί σωστά, ξέρει να ξεχωρίζει τη σημαντική λεπτομέρεια, ξέρει να την αποδώσει με ακρίβεια και με κομψότητα και στοχάζεται με σοβαρότητα επάνω στα πράγματα.