«Η Ηρωίς είναι το καλύτερο κείμενο του Ξένου. Και παρ' όλα τα ελαττώματά του, είν' ένα βιβλίο. Μια Βίβλος, σωστότερα πρέπει να πούμε, της εθνικής ιστορίας. Η περιπέτεια, από αναβαθμό σε αναβαθμό, ξετυλίγεται, φυσικά, ο διάλογος, όσο το επιτρέπουν τα όρια της πεζογραφίας της εποχής, είναι ζωντανός και πυκνός, οι τύποι διαγράφονται αδρά· ο αναγνώστης δεν την αφήνει την Ηρωίδα από τα χέρια του πριν φτάσει στο τέλος [...]. Ο Στέφανος Ξένος θα μπορούσε να γίνει μια μεγάλη φυσιογνωμία στα γράμματά μας, αν ακολουθούσε το δρόμο που άνοιξε με την Ηρωίδα. Ήταν προικισμένος με πολλές ικανότητες: είχε αυθόρμητη έμπνευση, ζωηρή φαντασία, ζέστα ψυχής. Ήταν και μελετηρός· αυτό χρειάζεται πολύ στο ιστορικό μυθιστόρημα, όπου η βέβαιη κατοχή του ιστορικού υλικού είναι το θεμέλιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Έγραφε κι εύκολα. Αυτό είναι και μειονέκτημα και προνόμιο [...]. Δεν αγρυπνούσε μέσα του η μέριμνα της αληθινά καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας. Η πολυπραγμοσύνη, που τον εδόξασε και τον παίδεψε σ' όλη του τη ζωή, για να τον αφανίσει στο τέλος, ήταν ο δαίμονας που ασώτεψε τη συγγραφική του ιδιοφυΐα.»