«Ο Στέφανος Ξένος, προικισμένος με γόνιμη φαντασία, υπήρξε ένας απεραντολόγος αφηγητής· δεν είχε συνείδηση του μέτρου μήτε την επιμέλεια για το ύφος. Κατέστρωνε βιαστικά τις συλλήψεις του πάνω στο χαρτί, χωρίς να φροντίζει για την απαραίτητη τεχνική ή μορφική επεξεργασία που θα τις μεταμόρφωνε σε πραγματικά έργα τέχνης.[...] Στην Ηρωίδα της Ελληνικής Επαναστάσεως πρέπει να ομολογήσουμε πως η φαντασία του Στεφάνου Ξένου είναι μυθοπλαστική κι εφευρετική και ξέρει να προκαλεί την περιέργεια του αναγνώστη με απρόοπτα ευρήματα κι επιτυχημένες επινοήσεις στην πλοκή. Τα επεισόδια διαδέχονται, το ένα το άλλο χωρίς τέλος και ο συγγραφέας χειρίζεται με πολλήν επιδεξιότητα το μυθιστορηματικό στοιχείο της περιπέτειας. Ωστόσο η αφήγηση είναι πληθωρική και σχοινοτενής και συχνά εκτείνεται σε γεγονότα ή περιστατικά άσχετα προς το κύριο θέμα.[...] Στην Ηρωίδα της Ελληνικής Επαναστάσεως ο Στέφανος Ξένος συνδυάζει το πραγματικό της Επανάστασης και των ηρώων της με το φανταστικό των κεντρικών προσώπων του μυθιστορήματός του. Αλλά το πιο περίεργο είναι η αντίθεση που παρατηρείται ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία. Όσο το φανταστικό ή το πλασματικό μέρος του μυθιστορήματος είναι, απίθανο, υπερβολικό, ρομαντικό και αφελές, τόσο το πραγματικό, δηλαδή το ιστορικό, είναι σωστό, ακριβολογημένο και δίκαιο.»