Επόθησα τον κήπον μου με δένδρον να κοσμήσω,
να έχη κλάδους υψηλούς και πράσινα τα φύλλα,
εγώ δε υπό την σκιάν του δένδρου να καθίσω,
και να ιδώ κρεμώμενα τα κόκκινά του μήλα.

Ανοίγω κόλπον εις την γην και ρίπτω σπόρον ένα,
και μετ' ολίγον τρυφερόν φυτόν αναβλαστάνει.
Φράττω τριγύρω το φυτόν με φύλλα πυκνωμένα,
μη το κτυπήσουν τα πτηνά, μη ψύχος το μαράνη.

Εν μόνον αντικείμενον προέκειτο εμπρός μου -
το δένδρον - κι έζων εις αυτό τους πόθους μου στηρίζων
ποσάκις ελησμόνησα την ύπαρξιν του κόσμου,
το δένδρον μου καλλιεργών, το δένδρον μου ποτίζων!

Φόβων κι ελπίδων παίγνιον, επί πολύ μοχθήσας,
είδα το δένδρον τέλειον, τον πόθον της ψυχής μου,
κι εκάθισα εις την σκιάν αυτού, αλλά, μετρήσας,
ευρήκα ολιγώτερα εξ έτη της ζωής μου.



Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.