Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1826 και πέθανε το 1911. Αφού σπούδασε νομικά στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας με δάσκαλο τον Ανδρέα Κάλβο στη συνέχεια συνέχισε τις σπουδές του στην Ιταλία, τις οποίες διέκοψε για οικογενειακούς λόγους. Μετά την επιστροφή του στην Κέρκυρα συνδέθηκε με τον Δ. Σολωμό και τον κύκλο του από τον οποίο επηρεάστηκε σημαντικά. Μετά τον θάνατο του Σολωμού συνεργάστηκε με τον Πολυλά για την έκδοση των Απάντων του ποιητή.

Ως αγνός πατριώτης αγωνίστηκε για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και μάλιστα το 1863 συνέγραψε σάτιρα εναντίον της αγγλικής προστασίας. Τον επόμενο χρόνο έγραψε Τα Κάστρα μας, ποίημα που αναφέρεται στην απόφαση της αγγλικής κυβέρνησης να παραχωρήσει τα Επτάνησα στην Ελλάδα και να κατεδαφίσει τα κάστρα πριν την αναχώρηση του στρατού.

Το έργο του Μαρκορά είναι κυρίως ποιητικό και μεταφραστικό. Το ποιητικό του εξέδωσε ο ίδιος σε δύο ποιητικές συλλογές: Ποιητικά Έργα (Κέρκυρα 1890 ) και Μικρά ταξίδια (Αθήνα 1899). «Η ποίηση του Μαρκορά», όπως σημειώνει ο Π. Δ. Μαστροδημήτρης, «είναι ποίηση βασικά λυρική (επικολυρική είναι μόνο τα δύο εκτενέστερα έργα του Ο Όρκος και Ο Αρίονας) και στρέφεται γύρω από τα τρία κύρια θέματα που πρώτος επεσήμανε ο Παλαμάς και τα οποία χαρακτηρίζουν γενικότερα το έργο και των άλλων ποιητών της Επτανήσου: την πίστη στην χριστιανική θρησκεία (χριστολατρία), την αγάπη προς την πατρίδα (πατριδολατρία) και τον αγνό έρωτα προς τη γυναίκα (γυναικολατρία)».

Η ποίηση του Μαρκορά, αν και ελάσσονος τόνου και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, έγινε ευνοϊκά δεκτή από τους λογίους της Αθήνας και επηρέασε σημαντικά πολλούς νέους ποιητές.