Ο Ευάγγελος Παπανούτσος γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε Θεολογία, Φιλολογία, Φιλοσοφία και Παιδαγωγική στην Ελλάδα, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Χρημάτισε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας το 1944, 1950 και 1963 -1964. Με τη μεταπολίτευση εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας με την Ένωση Κέντρου, ενώ το 1980 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Παπανούτσος υπήρξε μεγάλος δοκιμιογράφος και παιδαγωγός του 20^ού αιώνα και συνέδεσε το όνομά του με τη Μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση το 1964 ως Γενικός Γραμματέας του ΥπουργείουΠαιδείας στη Κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου. Ανήκε στους δημοτικιστές που πίστευαν στη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Πίστευε και υποστήριζε μέσα στα κείμενά του την αποστολή του σχολείου στη διαμόρφωση ελεύθερων συνειδήσεων και ανθρώπων με κριτική σκέψη. Ο Δάσκαλος είχε για τον Παπανούτσο ξεχωριστή θέση μέσα στο σχολείο και έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για τους μαθητές του.

Εκτός από το παιδαγωγικό του έργο, ο Παπανούτσος ασχολήθηκε ενεργά και με τη συγγραφή και μετάφρασηφιλοσοφικών δοκιμίων αλλά και τη μετάφρασηαρχαίωνέργων, ενώ επιμελήθηκε και την έκδοση στη δημοτικήαρχαίωνελλήνωνσυγγραφέων. Υπήρξε επίσης διευθυντής του παιδαγωγικού περιοδικού Παιδείακαι ζωή. Από τα πιο γνωστά έργα του είναι: Αισθητική (1947), Ηθική (1948), Αγώνες και Αγωνία για τηνΠαιδεία (1965), Πρακτική Φιλοσοφία (1973), Το Δίκαιο της Πυγμής (1976).