Η Ελένη Βακαλό, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς Δωδεκανήσιους. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Αρχαιολογία και το 1948 παρακολούθησε μαθήματα Αισθητικής στη Σορβόννη στο Παρίσι. Στη συνέχεια δίδαξε Νέα Ελληνικά και ασχολήθηκε με την κριτική των εικαστικών τεχνών. Διατέλεσε διευθύνουσα και καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη «Σχολή Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Εικαστικών Σπουδών Βακαλό».

Πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή Θέμα και παραλλαγές (1945) και ακολούθησε η συλλογή Στη μορφή των θεωρημάτων (1951). Η ποιήτρια σε γενικές γραμμές χρησιμοποιεί στο έργο της ασυνήθιστη θεματική και εξίσου ασυνήθισταεκφραστικάμέσα. Με την ποίησή της πλάθει έναν κόσμο παραμυθιού που την οδηγεί στην αναζήτηση της μυστικής και αθέατηςπλευράς των πραγμάτων, συνάπτοντας στενές σχέσεις με τα αντικείμενα, τα ανόργανα στοιχεία της φύσης και τα ζώα. Η Βακαλό μέσα από τα αντικείμενα καταλήγει στην περιγραφή ενός ανθρώπινου φόβου απέναντι σε μια οριστικά χαμένηαληθινή ζωή, όπως την αντιλαμβάνεται το ποιητικό υποκείμενο. Με αυτό τον τρόπο εκφράζει μια τάσηφυγής αλλά και ένα αίσθημα απογοήτευσης από την ανθρώπινη συμπεριφορά και το κοινωνικό ψεύδος.

Εκτός από την ποίηση η Βακαλό έγραψε επιστημονικά δοκίμια  για την Ιστορία της Τέχνης.