Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Νομικά. Πολύ νωρίς στράφηκε στην ποίηση και ασχολήθηκε συστηματικά με τη θεατρική κριτική και τη μετάφραση γαλλικής ποίησης και κωμωδιών του Αριστοφάνη και του Μενάνδρου.

Ανήκει στους ποιητές της δεκαετίας του ’70, οι οποίοι δεν επηρεάστηκαν από τις δύο μεταπολεμικές γενιές. Χωρίς τα βιώματα της Κατοχής και της μετεμφυλιακής περιόδου μεγάλωσαν την ψυχροπολεμική εποχή, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία παρουσίασε σημαντική οικονομική άνοδο και εισήλθε στο στάδιο του καταναλωτισμού. Η ποιητική γραφή αυτών των δημιουργών ρέπει στην καθημερινή ομιλία, που στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητεί κάθε κατεστημένη αξία.

Ειδικότερα, η ποίηση του Βαρβέρη στηρίζεται σε δύο βασικά μοτίβα, τον έρωτα και το θάνατο. Στη συλλογή του μάλιστα Πιάνο του βυθού (1991) ο φόβος του θανάτου υπονομεύεται με μια παιγνιώδη ειρωνεία. Αλλά και στα επόμενα έργα του ο ποιητής παρακολουθεί τη ζωή μέσα από το πρίσμα του θανάτου. Ιδιαίτερα στη συλλογή Ο κύριος Φογκ (1993) εξελίσσεται το θέμα που απαντάται και στα άλλα ποιήματά του, η αποξένωση του ανθρώπου, το αδιέξοδο της ύπαρξης, η στροφή στον εσωτερικό του κόσμο.

Το 1996 ο Βαρβέρης τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο Κριτικής-Δοκιμίου και το 2001 με το βραβείο Καβάφη.