Ο Γιάννης Αποστολάκης γεννήθηκε το 1886 στα Φιλιατρά και πέθανε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία στο  Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Από το 1917 έως το 1926 εργάστηκε στο Λαογραφικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών. Αρχικά δίδαξε σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης και το 1926 εξελέγη καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Ο Αποστολάκης άφησε αποκλειστικά κριτικό έργο, το οποίο εδράζεται στη στέρεη φιλολογική και φιλοσοφική του μόρφωση. Ξεκίνησε το 1915, μετά την επιστροφή του από τη Γερμανία, με τη δημοσίευση του δοκιμίου Ο Βίος του Θωμά Κάρλαϋλ στο περιοδικό Κριτική και ποίηση. Από το πρώτο του έργο οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί του είναι σαφείς. Η κριτική του κινείται στο ιδεαλιστικό, μεταφυσικό κλίμα. Στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και το σημαντικότερο κριτικό του έργο Η ποίηση στη ζωή μας (1923), το οποίο, «παρά τις κάποιες ανισότητες και τη χαλαρότητα στη σύνθεση», όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, «είναι η καλύτερη ερμηνεία του σολωμικού έργου ύστερα από τα προλεγόμενα του Πολυλά». Στο έργο αυτό ο Αποστολάκης απορρίπτει τους λογοτέχνες της γενιάς του, ακόμη και τον Παλαμά, και εξυψώνει το έργο του Σολωμού. Ωστόσο, η αρνητική κριτική για τους συγχρόνους του, που όπως ήταν φυσικό προκάλεσε εναντίον του αντιδράσεις, σε ένα μεγάλο βαθμό τους αδικεί, γιατί δεν εξετάζονται από την ιστορική τους σκοπιά.

Σημαντικές είναι και οι μελέτες του για το δημοτικό τραγούδι αλλά και για άλλους λογοτέχνες. Είναι ο πρώτος που αντιμετώπισε με φιλολογικά και όχι λαογραφικά κριτήρια τα δημοτικά τραγούδια και μελέτησε την αισθητική τους.

Τα αξιολογότερα από τα έργα του είναι:  Τα δημοτικά τραγούδια (1929), Τα τραγούδια μας (1934), Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1936), Ο Κρυστάλλης και το δημοτικό τραγούδι (1937), Το τραγούδι της Αγιάς Σοφιάς (1939), Η συλλογή του Αραβαντινού (1941), Το κλέφτικο τραγούδι, το πνεύμα κ’ η τέχνη του (1950).