Καββαδίας Νίκος
 
Βιογραφία
 

 

O Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας από γονείς Κεφαλονίτες. Στα τέσσερα του χρόνια η οικογένεια μετοίκησε στο Αργοστόλι καί το 1921 στον Πειραιά, όπου ο μικρός Νίκος τελείωσε Δημοτικό και Γυμνάσιο. Από πολύ νέος ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα και έχοντας την ειδικότητα του ασυρματιστή έκανε πολλά ταξίδια με εμπορικά καράβια, γυρίζοντας όλο τον κόσμο.  Το 1975 πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο.

 

Μαθητής ακόμη του δημοτικού, ο Καββαδίας γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Στα δώδεκα του χρόνια,  εξέδιδε μόνος του το περιοδικό Σχολικός Σάτυρος, απόδειξη της στιχοπλαστικής του ευχέρειας. Κάποια από τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύτηκαν και στην Πειραιώτικη εφημερίδα Σημαία. Τα χρόνια 1928 - 29 δημοσίευσε ποιήματα του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας και ταυτόχρονα συνεργάστηκε και με το περιοδικό Διανοούμενος. Παράλληλα άρχισε τη δημοσίευση σε συνέχειες ενός μυθιστορήματος στην εφημερίδα Πειραϊκό Βήμα, που όμως δεν ολοκλήρωσε ποτέ.

 

Η ουσιαστική εμφάνιση του Καββαδία στα Γράμματα έγινε με την πρώτη του ποιητική συλλογή Μαραμπού το 1933, με την οποία κέρδισε μια θέση στο χώρο της νεοελληνικής ποίησης, λόγω της ιδιόρυθμης γραφής των ποιημάτων του, που χαρακτηρίζονται από σφρίγος ζωής, συγκίνηση και μαγεία. Το 1943 δημοσίευσε στο περιοδικό Πρωτοπόροι ένα ποίημα με τίτλο Αθήνα με το ψευδώνυμο Α. Ταπεινός. Το 1947 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική συλλογή του, το Πούσι. Στη συλλογή αυτή το έντονο αφηγηματικό στοιχείο που υπήρχε στην πρώτη συλλογή υποχωρεί αισθητά και διακρίνει κανείς μια εσωτερικότερη τάση και διάθεση, καθώς αραιώνει η ατμόσφαιρα της μαγείας, του εξωτισμού και της υποβολής που συναντούμε στην πρώτη συλλογή. Σ’ αυτό συντελεί και το γεγονός ότι η τεχνική καλλιέργεια του στίχου είναι σαφώς τελειότερη, πράγμα που βοηθάει στην καλύτερη εξωτερίκευση των συναισθημάτων του ποιητή.  Το 1954 τυπώθηκε το πεζογράφημα Βάρδια, όπου συναντούμε την ίδια νοσταλγική διάθεση που χαρακτηρίζει τα ποιήματά του. Λίγο μετά το θάνατό του (1975) εκδόθηκε η τρίτη συλλογή του με τίτλο Τραβέρσο καί το 1987 τα μικρότερα πεζά του, Λι, Του πολέμου και Στο άλογό μου.

 

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος που αξίζει τον χαρακτηρισμό του απόλυτα βιωματικού ποιητή. Μιλάει πάντα για τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια, με την γλώσσα των καραβιών, αλλά και με κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλλονιάς να αναμειγνύονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. Η ποίησή του αντλεί από τον νεορομαντισμό και την ταξιδιωτική κοσμοπολίτικη ποίηση, που συναντούμε στον Κώστα Ουράνη. Έχει όμως ανεπτυγμένα εντελώς δικά της χαρακτηριστικά, που την καθιστούν περίπτωση μοναδική, αλλά και εξαιρετικά γοητευτική. Η γλώσσα του Καββαδία είναι η ζωντανή, εμπλουτισμένη με πάμπολλα στοιχεία της ναυτικής ιδιολέκτου, ωστόσο διακριτική, εκφραστικότατη και πειστική. Τα ποιήματά του είναι έμμετρα κα ομοιοκατάληκτα χωρίς να υποτάσσεται η αφηγηματική ικανότητα και να υποβιβάζεται το καλλιτεχνικό στοιχείο. Περιγράφεται η σκληρή και συχνά άσωτη ζωή των ναυτικών, δεν αποκλείονται όμως στιγμιότυπα τρυφερά και φιλοσοφικές προεκτάσεις.

 

Ο Νίκος Καββαδίας άφησε μικρό σχετικά ποιητικό έργο, που δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης όσο ζούσε. Με την μελοποίηση όμως πολλών ποιημάτων του έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς ποιητές του ελληνικού κοινού.