Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στη Σύρο αλλά η καταγωγή του ήταν από τα Κύθηρα (πατέρας) και τη Χίο (μητέρα). Αν και προοριζόταν από την οικογένειά του για παπάς, λόγω οικονομικών προβλημάτων επιχείρησε ανεπιτυχώς να γίνει έμπορος στη Ρωσία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στράφηκε προς το χώρο του θεάτρου, συμμετέχοντας σε παραστάσεις ερασιτεχνικών θιάσων. Το 1879 ξεκίνησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, από την οποία δεν κατόρθωσε όμως να αποφοιτήσει, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε περιοδικά και εφημερίδες (Αριστοφάνης, Ραμπαγάς, Αρχίλοχος).

Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται σχετικά νωρίς, γύρω στο 1872, όταν δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό Φως, ενώ το 1873 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Συλλογή Λυρικών Ασμάτων και την κωμωδία Από γαμβρός παράνυμφος. Σταθμός στην πορεία του υπήρξε η έκδοση της σατιρικής ποιητικής συλλογής Τα τραγούδια μου, που τιμήθηκε με έπαινο στο Βουτσιναίο διαγωνισμό το 1876. Συνέχισε να δημοσιεύει και να εκδίδει ποιήματα ως το 1902, τα οποία συμπεριέλαβε στην εξάτομη ποιητική συλλογή του Ποιήματα (1882-1902) από τα οποία αξίζει να αναφερθούν οι σατιρικές συνθέσεις Φασουλής φιλόσοφος και Δον Ζουάν.

Το πιο γνωστό έργο του Σουρή ωστόσο είναι η έκδοση του έμμετρου εβδομαδιαίου σατιρικού περιοδικού Ο Ρωμηός (Απρίλιος 1883 - Νοέμβριος 1918). Η σάτιρα των άρθρων του στρεφόταν κατά πάντων, ακόμη και ισχυρών κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων, γι’ αυτό το 1897 υπέστη δίωξη με αφορμή τη σάτιρα προς το πρόσωπο της βασίλισσας. Παράλληλα δεν έπαψε να ασχολείται με το θέατρο. Έγραψε έμμετρα θεατρικά έργα, κάποια από τα οποία (όπως η Χειραφέτησις, η Περιφέρεια και το Δεν έχει τα προσόντα) παραστάθηκαν με επιτυχία και πραγματοποίησε μια έμμετρη μετάφραση της κωμωδίας του Αριστοφάνη Νεφέλαι, η οποία ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900 και στην Αίγυπτο το 1901 με δική του σκηνοθεσία. Στο τεράστιο σε όγκο έργο του περιλαμβάνονται επίσης άρθρα και δημοσιεύματα στα Ημερολόγια του Ρωμηού.

Το 1886 παρασημοφορήθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη και το 1906 προτάθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων για το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Το 1915 τιμήθηκε με το βασιλικό μετάλλιο των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Ο Γεώργιος Σουρής είχε μιαν εκπληκτική ευχέρεια να γράφει στίχους και άφησε ένα τεράστιο έργο. Στους στίχους του εναλλάσσεται η δημοτική με την καθαρεύουσα. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν στιχοπλόκο και ότι το έργο του στερείται ποιητικής αξίας ή ότι είναι εντελώς επιφανειακό. Έγραφε πάντα καλοπροαίρετα σχολιάζοντας το λαό, τους άρχοντες, τους βασιλείς, χωρίς ωστόσο να υβρίζει. Συχνά αυτοσαρκαζόταν και έξοχο δείγμα αυτοσαρκασμού είναι το ποίημα «Η Ζωγραφιά μου». Υπήρξε πολύ δημοφιλής στο πλατύ κοινό, λόγω του ευφυούς ευθυμογραφικού περιεχομένου των κειμένων του και της γλώσσας του. Γενικά, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο Σουρής είναι ένας ευθυμογράφος που σκοπό είχε τη γελοιοποίηση των πάντων και κυρίως των υψηλών προσώπων, αφού κάτι τέτοιο διασκέδαζε το αναγνωστικό κοινό του.