«Σε μια «σχολή» ιστορικού μυθιστορήματος ο Ν. Θέμελης εμφανίζεται ως ο πιο κλασικότροπος: δημιουργεί τα αίτια, προχωρεί στα αποτελέσματα, κλείνει έναν κύκλο συμβάντων για να ανοίξει άλλον, συσχετίζει τον έναν κύκλο με τον επόμενο, δημιουργεί αναμονές και αγωνίες. Με λίγα λόγια, αποδίδει κάτι από την «ανθρώπινη κωμωδία» σαν να κοιτάζει κατά τη μεριά του Μπαλζάκ. Αν μάλιστα είχε τιτλοφορήσει το βιβλίο του «Ελένη» αντί για Ανατροπή, θα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ήρεμη εκδοχή μιας εξαδέλφης Μπέρτας, ενός εξαδέλφου Πονς, ενός Σεζάρ Μπιροτό, μιας Ευγενίας Γκραντέ…»