«Ο Βηλαράς υποστήριξε την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, προτείνοντας την αντικατάσταση του υπάρχοντος ελληνικού αλφαβήτου με φωνητικό. Σε μικρό βιβλίο που εξέδωσε με τον τίτλο Η ρομεηκη γλοσα, αναλύει με συντομία το νέο ορθογραφικό του σύστημα. Έτσι, προτείνει την καθιέρωση εικοσιτριών ψηφίων και την κατάργηση των φωνηέντων υ, ω  και των διψήφων φωνηέντων αι, οι, ει, υι (ως φθόγγων ε και ι ). Το φωνήεν ι λαμβάνεται ως άφωνο και χρησιμεύει μόνο για τον σχηματισμό των διφθόγγων: αϊ, εϊ, οϊ, ουι, ια, ιε, ιο, ιου.

      Βασικό κίνητρο της γλωσσικής καινοτομίας του Βηλαρά, αλλά και των άλλων δημοτικιστών του κύκλου του ήταν η κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών και η προαγωγή της παιδείας, μέσω της ευκόλως διδασκόμενης και αφομοιούμενης φυσικής ομιλούμενης γλώσσας. Το αλφάβητο κάθε γλώσσας πρέπει, κατά τον Βηλαρά «να έχη τόσα ψηφιά, όσες είναι κ’ οι στοιχειακές του φωνές» και «όποιος γράφει αλλιώς απ’ ό,τι κρένει, και προφέρει τα γράμματα σαν πως δεν κρένει, κάνει διπλόν και ανωφέλευτον κόπο.»

Το νέο ορθογραφικό σύστημα του Βηλαρά, παρόλο που στον στενό κύκλο του έγινε αποδεκτό  εντούτοις προκάλεσε τα σκώμματα και τις αντιλογίες πολλών. Γι’ αυτόν το λόγο, στα μεταγενέστερα δημοσιεύματά του ο Βηλαράς γράφει στο κανονικό ορθογραφικό σύστημα, αν και στην προσωπική του αλληλογραφία με ανθρώπους του κύκλου του εξακολουθεί να γράφει σε φωνητική γραφή». Σελ. 282