«Ο Συμβολαιογράφος Τάπας, ή η Εις Πόρον εκδρομή ή η Λέϊλα ή ο Αυθέντης του Μωρέως αποδεικνύουσιν ότι η γόνιμος του ημετέρου ποιητού φαντασία προς ουδεμίαν αποναρκά δόξαν, και από τον ακηράτων του Παρνασσού λειμώνων δρέπεται άνθη δια ποικίλους στεφάνους.
Πανταχού δε των αυτού πονημάτων η αυτή επιλάμπει. αισθημάτων αβρότης, η αυτή λεπτότης του πνεύματος και η αυτή περί τας εκφράσεις ιδιάζουσα χάρις. Το σκώμμα, πικρόν ενίοτε, κρύπτεται πάντοτε εντός άνθους· ουδεμία λέξις κακόζηλος, ή βάναυσος, ή χυδαία· η δε Αττική εκείνη καλλιλογία, ενώπιον της οποίας έκλινε τον αυχένα και αυτή των κανόνων η ακρίβεια, ουδέποτε λησμονεί τον εανόν αυτής πέπλον· η περίφρασις λαμβάνει, τον τόπον της κυριολεξίας, οσάκις αύτη απειλεί ν’ αναγάγη ερύθημα επί παρθενικής παρειάς· η παρασιώπησις έρχεται προς βοήθειαν της γλώσσης, η δε έννοια ουδέποτε ζημιούται δια τούτο.»